Smak

Vulcana knikte naar Blue en stak haar zwaard weg. Ze ging naast Okami zitten en zei: "het leven is niet altijd makkelijk. Ik mag dan wel slecht zijn, soms winnen mijn goede kanten. Voor mij maakte het niet uit wiens dochter je bent, of in mijn geval, moeder. Ik ben de moeder van Devil, de slechtheid zelf. Hij heeft uiteindelijk ook voor mij gekozen. had dan gewoon gezegd wie je was, ik aanvaard iedereen, alhoewel ik het niet zo heb op de goeden."

''Jij kan makkelijk praten'' Snauwde Okami. Ze stons kwaad op en rende snel weg, ze had hier nu even geen zin in.

Vulcana keek Okami verdrietig na. "Het is zelf ook niet makkelijk als je ouders de helden van het woud waren, terwijl je zelf slecht bent. Nadat mijn ouders merkten dat ik slecht was, gooiden ze me in de vulkaan en toen ik daarna terugkwam, helemaal verbrand, lieten ze me gewoon achter en als ik te dicht kwam, vielen ze me aan," zei ze fluisterend.

Kaina zuchtte, de wijze was verdwenen, al die tijd was ze er zó dichtbij.
Ze slikte en keek naar Vulcana "Okami, is m'n vriendin, ze mág niet dood, ik dnek dat we Glados beter kunnen vermoorden".

"ik zal in iedergeval helpen"zei Blue opgewonden terwijl ze Okami zielig na keek.

Kaina trilde even en vervolgde "maar eerst...moet ik sterker worden".
Kaina keek met tranen in haar ogen naar Blue en zei "kitten van me, zorg goed voor de familie van me, ik moet een tijdje uit MA".

Blue keek haar ma verbaaast aan maar knikte van ja.
Ze vond het jammer dat Kaia een tijdje weg ging.

"kaina, ik zal op je wachten, al duurt het mijn hele leven." zei Vulcana begrijpend.

"Zo lang gaat het net duren denk ik"zei Kaina en liep een stukje verder. "Dag Vulcana, dag Blue, jullie, mijn vrienden en familie, zullen voor altijd in mijn hart zijn"zei Kaina, ze gaf een huil aan de maan, een windruk volgde die Kaina meenam.

Vulcana keek kaina verdrietig na. "Vaarwel, Kaina, mijn vriendin, mijn zuster." Ze huilde naar de maan en ze wist dat Kaina haar kon horen, waar ze ook was.