Luxanna

Mijn naam is Luxanna, mijn ouders zagen de duisternis in mijn hart toen ik geboren werd, en noemden me Luxanna, een stille hoop dat ik voor het licht zou kiezen, net zoals (bijna) elke pegasus of eenhoorn. Heel mijn kudde wist ervan en ontweek me. Ik keerde me van hen af en bracht mezelf groot. Mijn ouders probeerden me bij te sturen, me op het goede pad te brengen, maar de schade was al te groot. Door de kudde het laten weten, bezegelden ze mijn lot. En het hunne.

Jaren gingen voorbij en de duisternis in mijn hart groeide. Ik begon tekens op mijn lichaam te krijgen, die niemand van mijn kudde had, tekens als symbool van de duisternis. Want geen enkele goede pegasus of eenhoorn kreeg die markering, toch voor zover ik weet.

Op een nacht werd ik wakker, de plek waar ik sliep stond in brand, ze probeerden me om te brengen, mijn eigen kudde! Enkele eenhoorns probeerden me te stoppen met hun magie, ik brieste van woede en sloeg met mijn vleugels. Een storm stak op en ze werden allemaal, stuk voor stuk, geraakt door de bliksem. Op slag dood. Na een enkele woede uitbarsting waren al de anderen bevroren, gevangen in het ijs. Met een enkele hoefslag versplinterden de ijsblokken en met hun de lichamen van mijn kudde-genoten.

Toen vluchtte ik hierheen en ik maakte mezelf de belofte dat niemand mij nog zou leiden, niemand zou mij nog bedreigen. Ik liet de duisternis in mijn hart los en ik werd volledig overgenomen door het kwaad dat daar jaren had vast gezeten.