Vlucht van een furdragon

Dreamer grijnsde, deze "demoon" had wel iets. Ze liep langs het gevecht naar buiten waar de lucht donker was. Het regende niet meer: Het onweer was ver weg. Haar dikke drakenstaart zwiepte door de lucht. De wind gleed langs haar schubben met ongelofelijke kracht. Het waaide erg hard en de wind liet het hoge gras op en neer deinen als de golven van de zee. Ze brulde, een snerpende harde brul die door merg en been zou gaan.

Jukon zat tussen de rotsen wat te zoeken naar voedsel en draaide zich met een ruk om.Hij hoorde een gevecht en liep toen de heuvel rotsen op en zag een soort draak met een wolf figuur erin en 2 demonen.Hij brulde en snoof daarna weer.Hard en zacht waren contrasten van elkaar en zo liet hij meestal merken dat hij er was.
Hij had de neiging om gelijk aan te vallen maar hield zich in en maakte wat aggresieve katachtige geluiden.

Vulcana hoorde het snerpende geluid van Dreamer en ze liet het ijs breken omdat het hat geluid te erg weerkaatste. Het ijs viel in grote brokken rond haar, ze gebruikte haar vuurkrachten om het te smelten. Ze keek even naar Durante en glimlachte. Haar ogen lichtten goud op en de wind ging liggen. Ze hoorde iets en spitste haar oren en draaide zich om naar het geluid. Een poema, en zo te zien hield hij zich in om niet aan te vallen.

Vergilius glimlachte en veranderde ook naar zijn demonenvorm. Hij zag er bijna hetzelfde uit als Dante, en blauw. Zijn vorm veranderde weer en nu had hij een mensengedaante. Hij zag eruit als een man van ergens vooraan in de twintig, hoewel hij al veel langer leefde, maar dat kwam door het demonenbloed. Hij had wit haar, lichte blauwgrijze ogen en blauwe en zwarte kleding. Hij hield zijn katana in een losse greep en grijnsde.

Jukon beschermde simpelweg zijn gebied.Hij leefde vaak bij plekken van veel rotsen dus had hij gewoon een plicht om het tegen indringers te verdedigen.Hij gebruikte niet vaak zijn krachten maar soms moest het gewoon.Nog eens brulde hij en kwam hij naar hun toegelopen maar dan wel sloom alsof hij aan het sluipen was.Eenmaal beneden veranderde de demon in een mensvorm en liet hem zelf van de schrik stoppen met brullen.De mensen waren gevaarlijke wezens die een soort zwarte tak hadden die dodelijk was.Hoewel hij bang was deinsde hij niet terug en snoof even.

Vulcana keek verbaasd naar Vergilius en vroeg dan grommend: "jij bent een mens?" Ze keek naar de poema en ze zakte een beetje door haar poten, klaar om te springen als dat moest. Ze keek naar de katana van Vergilius en ze rilde even. Dan keek ze weer naar de poema.

(ik ben er ook nog!)

Dreamer brulde nog eens, ze zag de poema aankomen. Dreamer stak meters boven hem uit. Ze sprijdde haar vleugels en keek naar de twee demonen, Vulcana en de poema. Het werd hier aardig druk... Ze grijnsde, haar vleugels leken wat op die van een demoon of vleermuis en waren pikzwart. Dreamer wist dat ze geen soortgenoten had dus deed ze ook geen moeite om die te roepen ookal was dat niet nodig.

Vulcana keek grijnzend naar Dreamer, "pakken we hem?" Ze strekte haar nagels en maakte kleine putjes in de grond. Ze keek even naar boven, en ze meende een gouden spoor te zien, ze schudde haar hoofd en keek weer naar de poema.

Vergilius knikte zwijgend. "Ja, ik ben inderdaad een mens. Heb je daar soms iets tegen?" Hij legde zijn hand op zijn katana en grijnsde toen hij zag dat Vulcana ernaar keek en rilde. Hij grinnikte even en keek naar zijn broer. Dan keek hij naar de poema en trok zijn katana uit de schede.

Vulcana keek naar Vergilius en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb er niets tegen, ik vind het ergens wel leuk. Ik heb nog nooit met mensen kunnen praten." Ze glimlachte even naar hem, en ze keek naar zijn zwaard.

Durante glimlachte naar Vulcana, "ik moet toegeven meid, je kan er wat van." Hij veranderde ook naar zijn mensengedaante, hij zag er bijna net zo uit als zijn broer, maar zijn haar hing in zijn gezicht, terwijl dat van zijn broer achterover was gedaan. Hij zag er ook minder gemeen uit als zijn broer, en zijn kleren waren rood. Hij trok zijn breedzwaard dat op zijn rug hing en hield het losjes vast. "Wel, Vulcana, nu kan je wel met mensen praten."

Dreamer grijnsde ook, ze keek naar Vulcana en merkte dat de twee andere katten in mensen waren veranderd. Ze snoof, ze had het niet op mensen vooral niet omdat deze ervoor gezorgd hadden dat zij de laatste van haar soort was. Haar ogen gloeide rood op, ze klapwiekte met haar vleugelswaardoor een krachtige wind ontstond die het hoge gras deed golven. Ook toen ze stopte met klapwieken hield deze stormachtige wind aan.

Vulcana grijnsde, haar ogen gloeiden goud op en ze gaf een bloedstollende huil. De lucht werd nog donkerder, meer blikseflitsen verschenen en sloegen in de buurt in, wat brand veroorzaakte. Dieren vluchtten weg, het enige wat zij deed was lachen. Langzaam werden haar ogen donkerder en roder, haar vacht kleurde langzaam zwart. Haar lippen waren opgetrokken in een gemene grijns en ze keek naar de poema. "Is de kleine kat nu bang?" vroeg ze spottend, "want als dat niet zo is, dan kunnen we de kleine kat wel bang maken, nietwaar?" vroeg ze grijnzend aan Dreamer. Ze keek Vergilius en Durante aan en even, werd ze weer normaal, een flits maar, even had ze haar rode vacht en zilverwitte ogen terug, daarna was alles weer zwart en gemene rode ogen keken de omgeving rond. Ze zou nooit meer dezelfde zijn als vroeger, nooit meer...

Dreamer grinsde en brulde als een soort antwoord op Vulcana's vraag. De harde brul maakte dat bij alle dieren in de omgeving de haren in de nek overijnd gingen staan. Het was een snerpend geluid wat iets weghad van Godzilla. Ze grijnsde haar scherpe witte tanden bloot. Dit werd nog leuk!

Vulcana lachtte zacht en zei: "wij irriteren hem? Wij waren hier gewoon wat plezier aan het maken, voordat hij kwam toch. Verschijnt hij ineens grommend en blazend als teken dat we weg moeten. Nietwaar Dreamer?" Weer even een flits van de oude Vulcana die direct terug verdween. Daarna enkel zwart, bloedrode ogen en een spottende grijns.

Dreamer grijnsde droogjes 'ach oke ik zal bekennnen' zei ze spottend. Ze moest zich inhouden het niet uit te proesten toen Blue Vulcana of beter gezecht Isis beveelde Vulcana goed te maken. Eigelijk wou ze ertussen springen maar het goede in haar hield haar tegen. Ze gromde, haar voorpoot veranderde in een duistere drakenpoot. Ze haalde uit maar op het laatste moment zette ze haar poot krachtig op de grond. Zwarte stoom rees op en waaide weg. Haar poot was weer normaal, haar ogen gloeiden fel rood op. Dreamer moest zich inhouden de tweede poema niet in één klap te doden. Haar poten kleurden langzaam van zwart naar wit, zwarte veren werden door de wind weggeblazen. Dreamers lichaam werd langzaam wit, eerst haar poten en staart maar langzaam trok het wit naar haar kop en liet haar witte vacht verschijnen. Dreamer brulde, de laatste zwarte veren verdwenen in het duister van de zwarte wolken die nu wegtrokken: De zon scheen door de gaten tussen de zwarte wolken die langzaam verdwenen. Het hoge gras van de velden golvden niet langer meer in de harde wind, de wind nam af tot een zacht briesje. Dreamer vauwde haar witte vleugels die bedekt waren met witte veren. Ze keek Blue aan, toen wierp ze een blik op Vulcana. Toen richtte ze haar kop naar de lucht sprijdde haar vleugels en steeg op. Het gras leek voor haar reuzachtige gestalte achteruit te deinzen. Witte veren reisden met de wind mee tot ze verdwenen. De witte raaf keek nog een maal om naar Vulcana en maakte toen een geluid wat zij zeker zou moeten herkennen voor ze verdween:

Een snerpende harde brul met een lichte sis erin.

Vulcana keek Blue aan en ze gromde zacht op het geluid van Dreamer. "Vaarwel vriendin," zei ze zacht met haar ruwere stem, die enkel klonk in deze gedaante. Ze keek naar Vergilius en Durante en weer even verscheen de oude Vulcana, een flits enkel, daarna nog maar eens zwart. Een bloederige traan rolde over haar kaak, en ze fluisterde: "help me. Alsjeblieft, ik wil jullie geen pijn doen." Dan verschenen weer de meedogenloze ogen. "Het zal geen pijn doen, echt waar. Maar een korte pijn voor jullie sterven," zei ze met een gemene grijns. Lava sijpelde aan de oppervlakte rond haar poten, zwarte wolken pakten zich samen in het gebied, bliksemflitsen spleten de hemel. Een gouden licht verscheen even rond haar, de anderen zagen haar nu even als een klein roodkleurig wolfje dat gemene streekjes uithaalde met andere dieren. Dan was ze verloren gelopen, en ze huilde, haar kleine snuit hing vol tranen, "help me, iemand," snikte ze, "het spijt me, ik wou hen niet pijn doen, en ik wil het ook niet, ik kan het niet helpen. Iemand! Help me! Help me dan... alsjeblieft..." Het kleine wolfje huilde zichzelf in slaap, en zelfs dan zei ze nog: "iemand... alsjeblieft..." Het gouden licht verdween en voor hen stond weer de woeste zwarte wolvin, haar gemene lachen overstemde zelfs de donder...

Vergilius keek verbaasd naar Vulcana en met zijn verbazingwekkende snelheid liep hij naar haar en met een welgemikte slag sloeg hij haar neer en duwde haar tegen de grond. Zijn gedaante flakkerde in woede en zijn gedaante verwisselde de hele tijd tussen mens en demon. Hij besefte wat hij had gedaan, zijn gedaante bleef demon en hij voelde aan Vulcana's hals, goed, ze leefde nog en ze was nog bij bewustzijn. Hij stond recht en veranderde weer naar mens.

Vulcana's rode ogen keken geschokt toen Vergilius naar haar liep. Ze zag hem zijn arm bewegen en dan was het zwart. Haar lichaam viel tegen de grond en ze ademde nog, maar ze was maar even bij bewustzijn, daarna niet meer.

Volcane zat verborgen in het hoge gras en hij had alles gezien. Zijn vriendin en mede-alfa was slecht geworden, maar toch, hij moest haar helpen. Hij sprong tevoorschijn, zijn tanden blikkerden in de duisternis en zijn blauwe vacht tintelde met elektriciteit. Hij liet een luide grom horen en gaf de mens in het blauw een klap met zijn sterke voorpoot. "Blijf van haar af, jij verafzichtelijk mens!" brulde hij en hij liep naar Vulcana. "Vulcana alsjeblieft word wakker," zei hij en hij liet een kleine schock los.

Vulcana werd wakker door de schok en ze kreeg haar normale gedaante weer terug toen ze Volcane zag. "Het spijt me, ik kan er niets aan doen, het is zo sterk." Ze glimlachte zwak en ze gaf een huil, goud licht omringde haar en steeg dan op naar de hemel. Het weer klaarde op, er stond een lichte koele bries en de zon scheen weer helder. Het zonlicht weerkaatste in de ogen van Vulcana alsof de zon niet aan de hemel stond, maar brandde in haar eigen ogen. Ze zag Vergilius en ze liep direct naar hem toe en ze gaf hem een likje aan zijn hand. "Bedankt om..., je weet wel." Ze glimlachte en duwde haar kop tegen zijn been. Dan liep ze naar Blue en Jukon, "het spijt me dat ik zo deed, hoe kan ik het goed maken?" Dan ging ze naar Durante en gaf hem ook een likje.

Vergilius had de blauwe Dire Wolf gezien en werd even later door hem op de grond geslagen. Hij stond terug recht en deed zijn mantel goed. Net dan liep Vulcana naar hem toe en hij bukte zich toen ze hem een likje gaf. Hij omhelsde haar en glimlachte droevig, "graag gedaan, ik wou het niet, maar ik kon me niet beheersen."

Vulcana glimlachte en zei: "het is niet erg, Vergilius. Je hebt de anderen behoed voor een vreselijke pijn, onthoud dat." Ze gaf hem een likje en ze ging naast hem zitten.