Vlucht van een furdragon

Dreamer dook langs de waterval naar beneden, recht naar beneden. Ze had Vulcana op haar rug, op het laatste moment sprijdde ze haar sterke vleugels weer en gleed haar schaduw over de bossen. Een knap staaltje vliegkunst, ze landde zonder enig geluid tussen het redelijk hoge gras van de velden. Het gras week uiteen toen Dreamer de grond raakte en landde. De wind dee het gras golven als de zee: een uitgestrekte groene zee van gras.

Vulcana hield zich goed vast toen Dreamer landde. Ze sprong van haar rug en veranderde in een wolf. Ze glimlachte, "bedankt voor de lift dreamer." Ze wist niet hoe het kwam, maar op deze plaats voelde ze zich meer verbonden met de dieren en de wereld rondom haar.

Dreamer keek naar Vulcana naast haar, Dreamers ogen lichtte wit op: ze zag het gebied om haar heen: Duizend jaar geleden was ze hier ook geweest ze herrinnerde het zich weer 'hier was ik een duizend jaar geleden ook, het was een dor en leeg gebied: Een vulkaan was uitgebarsten en had alles verbrand, het groede bij, er kwam een bosbrand en het waaide er vaak hard. De grond bleef vruchtbaar maar het waaide te hard voor bomen. Toen groeide het gras, dat gras is er nu nog steeds'

Vulcana glimlachte, "vuur is een moordenaar. Maar nadien groeit alles weer beter op de vruchtbare grond," ze stopte en even en keek om zich heen, "als het maar de kans krijgt." Ze kreeg even een gouden aura dat direct weer vervaagde. "Als je uitverkorene van een godin bent, krijg je de wijsheid van de wereld zelf, die duizenden jaren, zelfs miljoenen jaren steeds nieuwe dingen over zichzelf leert en alles wat op haar leeft." Ze keek naar de lucht en glimlachte, "maar toch leer je steeds nieuwe dingen bij." Ze keek naar Dreamer, "ik heb herinneringen aan lang vervlogen tijden, van toen de wereld zelf nog geen bewustzijn had, herinneringen aan uitgestorven culturen, aan de tweevoeters, die zichzelf mensen noemen, en die ik nog nooit heb gezien, in gedachten maakte ik de bouw van elke mensenstad mee, alhoewel ik er nooit ben geweest. Ik draag de lasten van ieder levend wezen, en ik weet dat ik de wereld oud zal zien worden, terwijl mijn leeftijd nauwelijks of zelfs niet verandert. Ik weet wat was, wat is en wat nog zal zijn. Mijn krachten zijn enorm, maar ik draag bijna letterlijk de wereld op mijn schouders, maar het is het waard. Waarom weet ik nog niet, maar ik heb het gevoel dat ik het binnenkort wel zal weten."

Dreamer knikte 'wijsheid is met geen materiaal te kopen' ze keek naar de bergen daarachter en veder daar waren tweevoeters bezig. Ze leren het nooit, tweevoeters hebben al vele dingen vernietigd maar nooit veel goeds gedaan en dat zal waarschijnlijk ook niet veranderen. Dreamer ging zitten en zuchtte, wijsheid was soms zwaar om mee te dragen, het was een raar iedee dat het vroeger zo anders was geweest. Ooit was zij, Dreamer een klein pluizig bolletje geweest dat uit een ei kwam niet hoger dan drie meter was ze...

Vulcana keek in dezelfde richting als Dreamer en ze knikte bij haar woorden. "Mensen zijn onwetende dingen, ze openen hun ogen niet voor de wonderen van de wereld, dus weten ze ook niet wat ze kapot maken. Als ze hun ogen eens zouden openen, zouden ze de wereld zien bloeden. Als ze zouden luisteren, zouden ze de doodskreten van alles wat leeft horen."

Dreamer knikte, de wind ging door haar vacht 'mensen, zouden ze ooit hun ogen openen of moet de natuur het oplossen?' ze keek naar de lucht waar wolkjes rustig voorbij dreven 'eigelijk zou de mens uitgeroeid moeten worden...' dit zei Dreamer's goede kant niet, dit was haar slechte kant. Ze sloot haar ogen, vroeger was haar slechte kant er een keer aan begonnen maar ze had het nooit afgemaakt.

Vulcana grijnsde en een soort zwarte bliksem ging over haar pels. "Ergens heb je wel gelijk." Ze veranderde weer naar normaal en ze schudde haar hoofd, "ze zullen elkaar wel uitroeien met al die oorlogen."

Dreamer knikte opnieuw 'er zullen er wel overleven maar hoe minder hoe beter' zei ze vastbesloten 'als ze mij aanvallen en ik daardoor een goede reden heb om ze te doden hou ik me vooral niet in' ze grijnsde en even leek het of ze zou gaan transformeren. Maar de transformatie bleef uit en Dreamer bleef wit.

Vulcana knikte, "als die dingen ons aanraken, zullen ze sterven. Ze zullen nooit de eer krijgen ons aan te raken." Ze grijnsde en ze spuwde een beetje vuur de lucht in.

Dreamer knikte met een grijns, haar slechte kant had nu een grote kans om naar boven te komen en haar neutrale kant te omhullen. Dreamer tilde haar ene voorpoot op, langzaam trasvormeerde haar hondachtige poot een een drakenpoot met lange scherpe klauwen. Dreamer grijnsde de poot veranderde weer terug, de grijns verdween en ze zette haar poot weer op de grond. Soms kwam haar slechte kant vanzelf naar boven dat moest ze dan tegenhouden of juist aanwakkeren.

Vulcana keek naar de lucht en zei: "maar nu genoeg tijd verspild aan die zielige wezens. We kunnen beter een grot gaan zoeken, voor het begint te onweren." Ze keek de open plek rond en vond een grot groot genoeg voor hen beiden en ze wees ernaar.

Dreamer gaf haar gelijk, ze keek weer naar de lucht die grouwer en donkerder werd. In de verte klonk onweer: het zou snel hier zijn! Dreamer volgde Vulcana en ging haar voor de grot in. Het was er niet erg ruim maar wel knus en groot genoeg voor hen bijde. Vulcana was tenslotte ook niet zo groot. Dreamer ging achterin de grot liggen en zuchtte.

Vulcana kroop ook de grot in en ging bij de ingang liggen. Ze sleepte ook een paar takken mee en ademde vuur uit, een klein vuurtje ontstond, voor ongewilde dieren buiten te houden. Zij was allicht sterker, maar anders zouden ze mss gestoord worden.

Dreamer glimlachte: het vuurtje maakte de grot wat gezelliger en warmer. Ze keek naar Vulcana, buiten begon het zachtjes te regenen maar al gouw goot het en was de ingang van de grot meer een waterval. Gelukkig stroomde het water niet naar binnen... Een flits verlichtte de velden voor een halve seconde gevolgd door een doderslag. Dreamer legde haar oren in haar nek om het oorverdovende geluid iets zachter te laten klinken.

Vulcana gromde zacht toen ze de bliksem hoorde, haar ogen gloeiden goud op en het geluid klonk al zachter. Ze spitste haar oren en gromde dreigend. "Er is hier iets, het is van nature niet dierlijk, het ruikt zelfs een beetje naar mensen." Ze stond recht en ging naar de ingang van de grot, en ze keek naar buiten, "niets te zien."

Vergilius keek rond en stapte door het hoge gras. Hij hoorde de donder en opeens klonk die veel zachter, hij grijnsde toen hij een grot zag en stapte er langzaam naartoe. Een bliksemflits verlichtte het gebied en in de grot zag hij een wolvengedaante, een rode. Hij stapte ernaartoe en gromde dreigend, "eruit, wolvin."

Vulcana gromde naar de cheetah, "waarom zou ik? Jij bent niet meer dan een uit de kluiten gewassen huiskat." Ze keek de grote kat onbevreesd in de ogen en grijnsde. "Wat kan jij me nou aandoen? Het enige wat ik er aan zou over hebben is misschien een gebroken nagel. Ga weg, ik verspil mijn tijd niet aan jou." Ze stapte langs hem naar buiten en ze keek omhoog, naar de bewolkte lucht, af en toe kon je een sterretje zien, hier zo ver vandaan.

Durante was zijn broer gevolgd, hier klopte iets niet. Waarom zou zijn broer naar deze plaats komen? Hij gromde en liep verder, hij hoorde hem praten tegen een roodkleurige wolvin. Hij grinnikte, niemand zou zijn broer iets weigeren, hij kwam altijd zo dreigend over. Zijn grinnik verstomde toen hij de wolvin terug hoorde praten. Hij liep ernaartoe en beet de wolvin in haar nek en sloeg haar tegen de grond. "Zo spreek je niet tegen mijn broer, "gromde hij en hij ging naast Vergilius staan.

Vulcna jankte even en sprong terug recht. Ze gromde, "ik kan kan praten hoe ik wil tegen wie ik wil. En mag ik weten wie er tegen mij spreekt?" Ze veranderde in haar weerwolfgedaante, haar harnas had ze uitgelaten toen ze vertrok, maar haar zwaarden hingen aan haar heupen en een op haar rug.

Durante grijnsde en gromde zacht, "wauw, wat een schoonheid. En zwaarden, een vrouw met klasse. Zelf gesmeed?" Hij schudde zijn kop even en zei: "Durante, aangenaam, maar een schoonheid als jij mag ook Dante zeggen." Hij maakte een lichte buiging. "En dit hier is mijn broer, Vergilius."

Vergilius rolde met zijn ogen. "Dank je Dante, " zei hij sarcastisch, "zoals mijn broer dus al zei, ik ben Vergilius. Maar je mag ook Vergil zeggen als je wilt." Hij glimlachte zacht toen hij de zwaarden zag, "kan je er goed mee vechten?"

Dreamer bleef in het duister van de grot verstopt, het vuurtje was uitgeblazen. Dreamer was verdwenen in de duisternis. Haar ogen lichtte op, het onweren was gestopt. Ze stapte uit dde duisternis en leek opeens te verschijnen 'aangenaam' zei ze. Ze was echt een reus vergeleken met de drie anderen. Haar vacht werd langzaam donker: Haar poten werden zwart en haar lichaam werd grijs. Dreamers ogen gloeiden rood op en bleven rood, bloedrood. Twee drakenvleugels lagen opgevauwen tegen haar rug. Ze stootte nog net haar kop niet tegen de bovenkant van de grot.

Durante grijnsde naar het vreemde wezen. Zijn vachtkleur begon te veranderen naar rood en hij kreeg schubben. Hij stond nu op twee poten en was even groot als het vreemde wezen, hij was nu een demon. Zijn geschubde staart bewoog zachtjes en hij trok zijn zwaard. "Zin om te vechten wolvin?" vroeg hij met een ruwe stem.

Vulcana lachte, "jij kan het nooit tegen mij halen. Maar kom, ik zal je een plezier doen door met je te vechten." Vuur omcirkelde haar en in een oogwenk sloeg een drakenpoot Durante tegen de grond. Vuur omvatte Vulcana's lichaam in een drakenvorm. Ze brulde en vloeibare lava droop uit haar mond. Ze lachte weer, "demonen kunnen het niet halen tegen een draak." Haar ogen gloeiden goud op en het vuur veranderde in doorzichtig ijs, waardoor je haar wolvenvorm kon zien zitten in het midden.