The curse of the wind

De zon dwaalde langzaam af naar de horizon, schaduwwen rijkten naar verre plaatsen. Langzaam nam het licht toe en de maan zakte sierlijk weg. De eerste zonnestralen toonde hemelse kleuren aan de lucht en kleurden de ochten in hun mooiste gloren. Een zachte wind kwam aandraven en raazde zacht door de bomentoppen, wat blaadjes vlogen van de kruin en dwarrelden beheersd naar beneden. De ochtend was geariveerd in MA en de duisternis trok langzaam weg achter de horizon, de oneindige streep van dromen en pijn die maar door bleef lopen. Kleine dieren ontwaakte uit hun slaap en rekte zich uit, nachtdiren dommelde langzaam in om over nieuwe dromen te dromen. Opnieuw liet een bries een paar bladeren opstijgen, het geritsel van een dier die aan het eten was, het geluid van de dag die aan het ontwaken was en de meledie van de vogels, maakte een prachtig tafereel compleet.

Een zwarte gedaante stondt op een heuveltop en keek met lichtblauwe ogen uit over het groene landschap, dat in bloei stondt. De dikke staart van het wezen lag stilletjes op de grond en bleef onbeweegelijk liggen. Het zwarte lichaam leek wel een schaduw dat zich langzaam verder voortbeweegde zonder een wezen die het begeleide. De twee lange oren draaide vluchtig alle kanten op, om het minste van geluid op te merken. De witte kraag rondt de nek van het roofdier danstte wild op de wind en leek te vechten met de zonnestralen die de gedaante zacht streelde. Met een dodelijk blik keek het dier uit over MA, haar ogen leken als vergif, haar blik als twee messen die door je heen konden snijden en je ziel konden verscheuren tot er alleen nog maar een vergeten droom was die aan flarden was getrokken.

Venge zat rustig op de top van een heuveltje en keek strijdlustig uit over het landschap. Ze wou macht enn eer! Niemand kon haar stoppen als ze dat wou! ze zou een familie stichten met de naam; 'The Fallen dreams'. Maar toch hield iets haar tegen om dit te doen. Wat zou dat gene zijn? Een konijn sprong traag uit zijn hol en keek angstig naar Venge die in gedachten verzonken was, met snelle passen hopte het diertje. Meteen werd Venge alert en het roofdier zette meteen de achtervolging in. Na een seconde werd de geur van bloed waarneembaar in de lucht, rode plekken vervuilde de donkere grond en sijpelde langzaam door de bodem. Met een grijns brak Venge de nek van het diertje. Een luide 'knak' weerklonk in MA. Het konijn blies zijn laatste adem uit en Venge begon smakelijk aan haar maaltijd te kauwen. Ze scheurde het vlees in repen om het daarna naar binnen te spelen. Met haar rechterklauw doorboorde ze de schedel en keek ze teverden naar de inhoud. Met een zucht at ze de laatste hapen van haar maaltijd op, waarna ze voldaan opstaand en terug naar de heuvel liep. Het karkas bleef levenloos liggen en met een laatste blik keek ze de stapel boten nog een keer aan, voor ze weg blies met haar windkracht.

{Alleen Shadow}

Shadow keek om zich heen alsof een groot monster haar achtervolgde, al was dat niet zo. Met snelle passen trapte ze het gras plat dat in haar pad naar de heuvel stond. Haar vacht speelde door de wind en waaide één kant op. Haar blauwe ogen stonden vurig naar één kant te kijken. Haar vacht was niet langer wit, hij was nu oranje geworden omdat de tempreratuur zich had aangepast. Het was een natuurlijk verschijnsel, al was het aan de late kant. Het had haar enorm gestoord bij haar training, al was ze nu veel beter in vechten en jagen. Ze was een grote en gespierde tijger, en dat maakte haar ook sterk. Eigenlijk had ze alles wat een tijger sterk maakte. Shadow liep flink door en zag een karkas van een konijn liggen, ze snoof. Iemand had hier nog niet zolang zitten eten. Shadow keek op en zag een Vos achtig wezen zitten. Ze herkende Venge. Met een klein knikje begroette ze haar. Shadow liep dichter naar Venge toe en keek haar aan. "Gegroet, Venge." Zei ze kil. Het enige waar ze naar keek waren de pupilloze ogen van Venge, al deerde het haar niks. Als zij maar kon zien zonder pupillen, daar ging het om. En Shadow vatte het heel normaal op, sterker nog, ze was er al aan gewend geraakt. Al bestuurde Venge het element wind en zij water, het was een goed team. Zo waren zij twee perfecte leiders van de family die ze samen bestuurden.

[Sorry, kort en laat]

"Gegroet, Venge." zei een kille, bekende stem. Venge sloot haar ogen en grinnikte, "Hallo Shadow." antwoorde ze op de vraag van de tijger. Langzaam opende ze weer haar ogen en keek ze nu serieus naar de jonge tijger. "Shadow," begon ze kil en hartenloos. "Ik heb nagedacht over je verzoek, om een familie te beginnen, ik ga op je verzoek in, maar waar hallen we in godsnaam nieuwe leden vandaan!" zei ze sisend. Met haar pupilloze ogen dwaalde ze naar de tijger en ze vervolgde; "Het is wel duidelijk dat onze familie een perfecte naam moet hebben, Shadow," ze haalde een diep adem en hervatte; "Ik zat te denken aan; 'The Fallen Dreams', maar omdat ik weet dat jij altijd 'Shadow' in de naam wilt, dacht ik aan 'Shadow Of The Dream'." ze snoof even en nam de tijger in haar op. "Als je akkoord gaat kunnen we nu al vertrekken!" snoof ze en Venge stondt al op om nieuwe leden te gaan begroetten.

"Shadow," Begon de vos. "Ik heb nagedacht over je verzoek, om een familie te beginnen, ik ga op je verzoek in, maar waar hallen we in godsnaam nieuwe leden vandaan!" Siste Venge. Shadow keek haar koeltjes aan. "Ik zat te denken aan; 'The Fallen Dreams', maar omdat ik weet dat jij altijd 'Shadow' in de naam wilt, dacht ik aan 'Shadow Of The Dream'." Shadow keek nog steeds koeltjes naar Venge, ze zou wachten tot ze helemaal uitgepraat zou zijn. "Als je akkoord gaat kunnen we nu al vertrekken!" Shadow bleef maar heel droog kijken. "De leden komen wel..." Antwoordde ze. Venge zou kunnen weten dat ze akkoord was, maar toch meldde ze het. "Ik ga akkoord." Shadow keek om zich heen. "We moeten een donker bos hebben." Shadow glimlachtte duister. Haar ogen werden donker en haar vacht werd Zwart. Een enorme windvlaag van schaduw ging over het bos waar ze bij stonden. Het bos was nu donker en koud. "Dat is de perfecte plek." Haar vacht en ogen waren al weer normaal, en ze deed net alsof er niks gebeurd was.