So alone... [only Liway]

2 slanke zwarte poten begaven zich in de Haku Forest. Dus dit gebied lag dus in de buurt van de plek waar ze die kitsune had gezien. Ze trok haar ogen samen,alsof er een stofje erin zat. Door die kitsune wist ze dat ze sterker en sneller moest gaan worden om die kitsunee ooit te verslaan en om sterkere tegenstanders aan te kunnen. Nu begaven haar achterpoten ook het terrein binnen, en stroomden nieuwe geuren haar zwarte snuit binnen, die Athene kalm tot zich nam. Wat als ze nu even zou trainen? Athene's blik gleed over het terrein heen. Hier? Het gebied leek erg verdeeld qua bloemen. Er waren bijvoorbeeld stukken waar enkel gele bloemen groeide en de andere planten wegduwde, waardoor er om de gele 'vlakken'wat paars 'vlakken'zaten. Als geheel was het een en al bush-bush,maar als je de details tot je nam waren ze écht in vlakken verdeeld. Maar kon ze hier wel goed trainen? Traag bewoog ze haar poot naar een bloem toe en trok aan zijn steel, waardoor de bloem uit de grond getrokkn werd en zijn wortels werden blootgesteld aan het licht. Een zucht liet Athene horen. Nee, dit was helaas niet het juiste plek om te trainen. Die bloemen waren té zacht. Ze liet de bloem los, zodat het bloemetje zachtjes op de grond kwam. Waar dan? Even keek Athene op.
Huh? Dat was vreemd. Sinds wanneer had ze zelfvertrouwen en de drang om sterker te worden? Even keek ze naar de palm van haar voorpoot. Ze veranderde. Ach, dat vond ze wel prettig. Het voelde ook goed aan.
Ze begon zich weer te concentreren op het idee, waar ze nou kon gaan trainen. Ze stak haar natte, zwarte snuit de lucht in in de hoop wat te kunnen ruiken, en rook inderdaad wat. 2 Geuren die overeenkwamen met haar geur. De familie. Had haar leider, Liway, al een nieuwe mede-lid bezorgt.? Dan was het tijd om dat persoon eens te ontmoeten. Ze strekte met een stevige klap haar vleugels uit en wapperde even mee om haar spieren los te maken, maar door de windvlagen die haar vleugels maakte schoot er een stevige windvlaag over e bloemen heen. De bloemen verloren hun blaadjes niet, en dat was een goed teken. De bloemen lieten enkel hun blaadjes los, wanneer er iemand die waardig was, was gestorven. Dat had ze vroeger geleerd. Toen de bloemen zich weer hersteld, glimlachte Athene. Geen waardige doden. Verassend lieten wat bloemen verderop el hun blaadjes vallen. Het waren de gele bloemen. De kleur van de bloemen waren ook meestal gebaseerd op het jong van het wezen dat stierf. Athene keek op en was sprakeloos. Haar gouden ogen werden groot, terwijl allemaal bloemen kaal werden. Dit was slechte boel! 1 Van haar ouders w-was... In gevaar of al.. Dood? Een brok vormde in haar keel, en direct schoot haar kop, richting een kleine heuvel verderop waar ze de 2 familieleden had geroken. Hadden Liway en die id ermee te maken? Athene's poten verstevigde, maar ze kalmeerde weer, want ze kon de geur van haar ouders nauwelijks ruiken. Ze woonden ver weg. Athene wapperde nogmaals met haar vleugels, maar trok ze in, terwijl leegte haar gouden ogen vulde. Ze zou rennen.
Direct zette ze zich af met een grote kracht, richting de familieleden. Wat als ze er iets over wisten? Haar pupillen werden groot, terwijl ze ineens veel sneller leek te rennen. Nieuwe kracht in haar begon zich te vormen. Haat. Met haar lichaam boorde ze zich langs de planten, en kwam ze uiteindelijk uit bij de schimmen van 2 wezens. 2 Paarden, precies te zijn. Athene maakte een grote sprong en landde ruw voor hen, maar moest haar poten de grond in boren om af te remmen. Athene groette Liway, maar haar gouden ogen gloeiden ditmaal. "Liway..." Begon Athene haast emotieloos,"Wat is er met mijn ouders gebeurt?" Ze nam een zerieuze lichaamshouding aan, maar nog wel onderdanig. Liway kende haar ouders misschien niet. Maar het was de gokje waard. Athene keek opzij, naar een schimmel die naast Liway liep. Nieuw lid? Athene snoof en richtte zich tot Liway. Ze veranderde snel.

Liway keek verbaast op, en Athene's ogen werden groot. Onee, hij wist het niet! Waarom stelde ze zich nou zo aan? Athene vermeed vrijwel direct de blik van haar leider, en staarde naar de grond. De haat leek te verminderen, en haar bloedvaten werden nauwer. Haar gouden ogen leken nu 2 tere gele bloemen. Ze had de neiging om haar zelf met een steen te slaan, maar er waren consequenties eraan. Pijn en verdriet, waardoor ze nog sneller zou veranderen. Ze kon er nu maar het beste van maken, al had ze haar indruk van haar zelf veranderd. Liway zag haar nu zeker als een vreemde roedellid. Dat wilde ze voorkomen. Nu mmoest ze het maar weer bestrijden door de hele tijd haar gedrag onder de controle te houden. Ja, er was geen andere opties. Maar in de tussentijd, stierven haar ouders nog. 'Ik weet het niet, Athene. Maar wat is er aan de hand? Waarom ben je zo...'Begon Liway haas stamelend. Athene liet haar kop dieper zakken. Spreek alstublieft dat woord niet uit. Ze wist het al , en schaamde zich er ook voor. '..zo anders?'[i] .Daar was het dan. Ze sloot haar ogen uit teleurstelling en liet een zachte zucht ontsnappen uit haar bek.
[I]' Eeuh Liway? wie is dit?'Vroeg een zachte,jonge stem aan de bruine hengst die de naam, Liway droeg. Kort keek ze op vanuit haar oogleden, richting de schimmel. Athene gokte al wie dit was. Een nieuwe roedellid. Alsnog deed ze maar alsof ze ook persoonlijk nit wist wie zij was. Het zou het moment enkel verergeren.
'Dit is Athene, het andere lid van de Eye of Horus...'Stelde Liway, zojuist háár voor. Als teken uit respect liet Athene een glimlachje zien. Een neppe, maar wat kon je anders verwachtten, wanneer je ouders aan het sterven waren. Haar blik gleed even weg van Liway, richting wat struiken. De struiken ritselden zacht door de wind, die toen nog hard aan de bladeren rukte en toen stopte. Athene's ogen vulden zich met tranen. Haar ouders.. Waren dood. Toen ze Liway weer aankeek, had ze net de naam van de schimmel gemist.
"Mijn ouders zijn gestorven.." Bracht Athene er zacht uit, en sloeg haar ogen neer. Het kwam er mkkelijk uit, maar haar hart voelde haast verscheurt. Alle herinneringen die ze met haar ouders had, was het enige wat ze nog van hen had. Toen streek er een gele bloem net voor haar poten neer.