The white shadow

Een grote Lynx liep de struik uit en enkele takken sneden in haar vel en sommige bleven haken aan haar vacht. De takken waren een beetje modderig, maar maakten nauwelijks vlekken op haar vacht en nauwelijks pijn, alhoewel ze har vel beschadigden. Haar spieren waren ook niet aangespannen, zodat de takken niet haar spieren konden aantasten. Een grijns speelde op haar gezicht, terwijl ze zich naar de grote witte tijger voortbewoog. "Zo..zo.."Begon ze met dezelfde speelse grijns, terwijl ze net voor de tijger stopte en haar recht aankeek, "Waterdraakje..."Aqua had de tijger voor haar erin zien veranderen.. Het wezen leek een beetje op haar eigen serpent vorm, maar ze hoefde niet iets te zeggen om terug te veranderen. Het ging gewoon. Haar blik gleed even over de oever waar enkele vissen in zwommen. Prooien. "Wat brengt jouw hier... "Vroeg Aqua grijnzend, terwijl ze een rondje om haar heen liep en uiteindelijk besloot stil te staan, net voor haar. Ze wilde niet aanvallen, maar was geïnteresseerd om nog een katachtige te zien buiten een hondachtige en een paard. Uit het niets schoot haar eigen poot het water in en doorboorden haar nagels de kieuwen van enkele vissen, waarna ze haar poot zeer snel terugtrok en er vissen aan haar nagels hingen; 1 vis per nagel. Aqua trok alle vissen van haar nagels af en voelde haar maag vullen. Na de paar vissen was ze al vol. Die rendier had haar goed gvuld voor een ogenblik, dat zeker. Aqua keek toen de tijger weer aan met een serieuze blik. "Dus..? Krijg ik nog antwoord?"Aqua snoof en trok even haar kop terug. Wat onbeleefd om niet te antwoorden. Ach ja, dan het maar afhandelen met daden niet? Haar klauwen en bek waren er wel mee eens. Een valse grijns sierde haar gedicht. Ja, dat waren ze.

'Ik ben Shadow en ik deins nergens voor terug. Ik ben hier omdat ik een thuisplek nodig heb.'Zei de tijgerin. Niet weer, hea? Weer het prooien attitude. Aqua zuchtte kort met een licht teleurgestelde naklank erachter. Waarom werden katachtige zo.. Proois? De meeste katachtige waren roofdieren, maar enkelen ook niet. Die aten bijvoorbeeld bessen en fruit at ook lekker was. Toen haar concentratie weer op de tijgerin was gefocust zag ze een haatvolle blik. Aqua sloot haar ogen en grijnsde. Die prooienblik. Ook straalde de tijgerin veel zelfvertrouwen uit.. Té veel. Zij zelf hield het bij een normale hoogte, maar met gewicht en grootte kon je niet enkel winnen, maar ook met behendigheid, snelheid en...Intelligentie. Waarom dacht ze dit? Ach, waarschijnlijk omdat de tijgerin op haar grote teentjes was getrapt en de tijgerin haar blik had gezien. De vechtblik, maar die had ze altijd op. Ze was ook een roof-dier. Toen Shadow haar nagel zorgvuldig bekeek hief Aqua even haar wenkbrauw op."Daar zitten geen visjes aan..."Zei Blue droog en wilde dat ze stopte met het bekijken van haar nagel. Waarom zou je je nagel bekijken? 'Als je zin hebt in vechten, nou ik ben klaar, lynx!'Zei de tijgerin ruw en Aqua glimlachte enkel. Ze plaatste haar poot op de schouderblad van de tijgerin en grijnsde. "Kijk! Ik ben beleefd, jij juist niet... En ik wil niet vechten tegen iemand die denkt enkel met grootte te winnen. Daar gaat het niet enkel om. "Zei Aqua zogenaamd onschuldig, maar het was de waarheid. Ze trok haar klauwen uit en boordde die door het huid van de tijgerin en beknelde een slagader voor een zeer kort moment om de aandacht te krijgen."Het gaat ook om precisie, uithoudingsvermogen en snelheid ."Tussen haar klauwen werd de slagader net buiten haar klauwen steeds dikker en dikker, dus als ze het langer vasthield stierf de tijgerin, dus trok ze voorzichtig haar nagels terug om de slagader niet te beschadigen en plaatste har voorpoot netjes naast haar andere voorpoot. Toen ze weer recht naar de ogen van de tijgerin keek zag ze het al. Ze was jong. Iets tussen een jaarling en een 2 jarige tijgerin in. Logisch. Alsnog kon haar ouders dat haar hebben geleerd, maar blijkbaar toch niet. Aqua kuchte droog en keek kalmpjes weer naar het beekje. Het liet haar denken aan de zwarte en de witte se...Laat maar. Ze snoof kort. Haar blik bleef wel nog gefocust op het beekje, maar ze richtte zich wel tot de tijgerin. "Je moet nog veel leren, meis.."Zei Aqua, waarna ze haar recht aankeek. Heel veel.

De ogen van de tijgerin toonden vrijwel direct pijn en verdriet. Aqua grijnsde. Ja, dat was het resultaat wat ze wilde zien. Onderwerping en dat door middel van snelheid en precisie. Het kostte ook weinig energie om de tijgerin bijna te laten stikken, dus kracht.. Dat was helemaal niet nodig. In dit geval dan. 'Ik weet het, mijn ouders hebben mij dat nooit geleerd... Ze waren al dood voor ik mijn leeftijd voor leren had berijkt.'Had de tijgerin verteld. Ze maakte een spreekfout bij 'berijkt', maar toch snapte Blue haar wel. Al stond e voor een dilemma. Moest ze deze tijgerin doden of helpen? Beiden voelden slecht aan, dus zweeg Aqua maar. Toen ze zelfs een traan zag wegglijden vanuit de wang van de tijgerin, begon ze wel na te denken ovr de dilemma. Haar eigen moeder, Kaina was ook dood. Haar laatste krachten had ze haar gegeven en ook een amulet om in alle soorten dieren en wezens te veranderen, maar ze had die amulet opgeborgen op een veiige plek. Het deed haar verdriet en andere wezens konden er slechte dingen meedoen. Enkel zíj had het recht om die te dragen, dus was ze gelukkig dat enkel zij het kon gebruiken. Alsnog beschermde ze die ketting met haar leven. Aqua zag dat de tijgerin inmiddels haar ogen had gesloten en verder ging met haar verhaal.
'Ik heb nooit iemand gehad om mij iets te leren, dat moest ik vanuit de natuur doen.'Had ze gezegd. Logisch, exact wat Aqua had gedacht. Intelligentie kwam nu te pas. Haar ogen openden zich en ze keek naar de lucht, maar Aqua keek niet mee. Haar moeder was daar als de luchtgodin. Lucht... Een zacht briesje streek langs en Aqua besloot naar de lucht te kijken. Grote witte stapelwolken schoten over de hemel en even meende ze iets opvallends te zien; een valk. Dat is... Kaina! Maar de valk werd weer onzichtbaar. Of beter gezegd.. was. Aqua keek toen recht in de blauwe ogen van Shadow. 'Mijn vader is vermoord voor mijn eigen ogen, mijn moeder is overleden aan een ziekte vlak daarna. Ik woonde in Yang rivers.'Had ze gezegd. Even glimlachte Aqua flau. "Verschilt niet veel van mijn familie.."Zei Aqua , terwijl ze toen hoorde over de Yang Rivers. Had ze at dan gezien? Dat met die zwart en witte ser.. Laat maar. Weer drukte ze die herinnering weg. Nee, hopelijk niet. Toen Aqua de blik weer zag van Shadow was er bijna hetzelfde als net te lezen; pijn en haat. Toen de tijgerin zuchtte had Aqua geen andere keus. Was dit dezelfde tijgerin die haar eerder had aangevallen of hoe zit dat?
Aqua hief haar poot en sloeg stevig tegen de wang van de tijgerin, terwijl haar blik serieus werd en haar poot nog even boven de grond gebogen bleef. "Shadow!.."Begon ze luid, "Wat denk je wel? Laat nooit je zwakte zien tegenover een ander roofdier... Al die herinneringen was van toen en enkel nú geldt, net als bij het jagen. Jagen kun je volgens mij wel, anders was je of dood of gewoon mega mager. Dus je kunt ten minste iets in je uppie bereiken en daar gaat het om! Nu heb je enkel de juiste ondersteuning nodig. Heb ook nooit zelfmedeleiden, anderen hebben het slechter dan je! Emoties mogen dus nooit dé overhand bepalen in een strijd." Zei Aqua duidelijk, waarna haar blik een beetje verzahtte en ze zich omdraaide en haar poot weer op de grond plaatste. Ze liep richting de struiken waar ze vandaan kwam en toen ze heen pootstappen hoord keek ze kort over haar schouder. "Kom dan.."Zei Aqua, waarna ze de struiken doorkroop en op een open veld terecht kwam en toen verderop een paar rendieren zag staan. Haar favorietste voedsel. Aqua bleef naar voren kijken, maar bleef zachtjes met Shadow communiceren. "Doe... Gebruik de opmerkingen die ik heb gegeven, hond..!"Snoof Aqua. Shadow moest het snel kunnen leren toepassen.

'Ik ben geen hond... Ik ben een tijger!'Had Shadow luid duidelijk gemaakt, waardoor de oren van de rendieren zich hadden gespitst. Slim hoor... brullen. Aqua keek kort om en zag dat Shadow al was verdwenen en dreigde de rendieren aan te vallen. Dat ze de hoge gras route nam was prima, maar binnen secondes lag het rendier al op de grond en uit Shadow's bek liep er wat bloed weg. Doodleuk kwam Shadow toen naar haar toe , terwijl ze wat zei. 'Bedankt, je hebt me echt geholpen, nu moet ik alleen nog goed leren vechten.'Had Shadow gezegd en Aqua sloot haar ogen en klenden haar kaken op elkaar. Wat dacht ze wel? Ze ging haar niet alles leren. Ze was toch nog deels zelfstandig, of had ze een 'roedel'ofzo nodig. Dat was dé reden dat ze haar een 'hond'had genoemd en zo bleef noemen. Ze was niet klaar. Helemaal niet zelfs! Hier kwam enkel kracht van te pas en ze paste enkel haar oude tactiek waarschijnlijk toe. Voor de rest had ze genoeg fouten gezien. Weinig concentratie. Het was enkel gelukt om die rendier te vangen door middel van haar spieren en geluk. 'Zou jij mischien...?'Had Shadow gevraagd. Direct opende Aqua haar ogen en lichtten die fel blauw op en verscheen haar dodelijke blik. Luid brieste ze naar de tijgerin. "Je bent nog lang niet klaar..! Wat ik net zag had genoeg fouten en het ging zo gemakkelijk door je kracht."Snauwde Aqua toe, waarna ze iets kalmeerde en opzzij keek. Ze zocht naar iets om de stappen tot een jacht kunnen leren. Het moest opgebouwd worden. De rendier hoorde gelukkig bij een groep en de andere rendiren hadden niks gezien en/of gehoord. Al snel spoorde Aqua een jonkie op. Direct knikte ze naar Shadow. Ze moest wachten en niks doen.
Aqua ging de struiken weer in en ze hield haar borst laag bij de grond en haar oren en ogen waren gefixeerd op de rendieren die rustig langs draafde. Ze zag een klein struikgewas wat haar dichterbij de groep kon brengen. Zo snel als ze kon rende ze erheen en achter het kleinere struikgewas bleef ze een poosje in haar sluiphouding staan. De meeste rendieren die voorliepen waren sterk, ze moest wachten op de achterlopers. Minuten verstreken en toen kwamen eindelijk de jongelingen en de zwakkere. Met wat geluk zag ze een moeder rendier en haar jong voorbij lopen die net leek te zijn geboren en enkel moeizaam liep. Aqua wachte nu enkel op het juiste moment; tot de afstand tussen de moeder en het jong groot genoeg was. Toen het moment daar was zette ze zich met haar achterpoten af en nam ze zeer grote stappen en zag het jonge rendier omhoog springen van de schrik, waardoor Aqua beter de nek kon grijpen en hem tegen de grond aan beukte. Bloed troomde uit de snuit van het jonge rendier en de moeder greep in met haar horens. Op tijd sprong Aqua weg, waardoor de moeder over haar jong struikelde en op botste tegen de andere zwakkelingen. Direct greep Aqua het jonge rendier en schoot direct de struiken in. Ze had een goede camouflage, dus konden ze haar niet zo snel meer vinden. Ze sleepte het rendier recht richting Shadow toe, terwijl ze haar tanden inboordden op zijn snuit, waardoor hij geen noodkreet kon maken en nie kon ademen.
Toen het jonge rendier bijna haast dood was en de kudde bijna verdwenen was duwde ze het jonge rendier voor Shadow en hees het diertje overeind. Aqua hield het beestje goed vast, door met haar poot de rug van het jonge hertnaar beneden te drukken. "Je blijft een hond....Oké, wat deed ik net bij de jacht? En wat moet je doen als je inmiddels zo'n prooi hebt gevangen... Je mag niét je kracht gebruiken en je doet elke wijze maar 1 maal en stapsgewijs. Pas als je kan jagen, kan je vechten. Je moet alles kunnen toepassen wat je ook bij de jacht gebruikt. "Zei Aqua waarna ze snoof en licht geïrriteerd haar aankeek. Ze moest letterlijk vnaf het begin beginnen.

Shadow had haar ogen tot spleetjes getrokken en Aqua zag hoe de witte tijgerin meer geduld nam bij het besluipen van haar prooi. Aqua keek serieus naar elke beweging die de jonge tijgerin maakte. Haar conentratie was wat beter geworden en haar sluiproute ook. Haar geduld was toegenomen, maar enkel voor een klein beetje. Dut was ook pas hét begin van de zeer lange training. Aqua sloot even haar ogen toen de tijgerin het rendier had gegepen en had gedood. Tijgers waren ook kracht wezens en 1 nadeel van witte tijgers was het feit dat ze het nauwelijks konden overleven door hun opvallende vacht. De tijgerin jagde dus waarschijnlijk in koudere gebieden om zich te overleven. Aqua zuchtte. Tijgers moesten meer op precisie letten en minder op kracht. Een plofje klonk net voor haar poten en Blue keek op, terwijl ze het dode rendier van Shadow nauwelijks een blik geunde. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, maar de dodelijke blik verscheen niet. "Om niet meerdere prooien te doden en te verspillen.. Krijg je nu een lesje in precisie. Jij oefent uit op jouw hert, ik op de jongere. De jongere rendieren zijn meestal heel wat moeilijker, omdat ze kleiner zijn en precisie nog belangrijker wordt."Zei Blue, terwijl ze nog steeds het jonge hert richting de grond drukte. Het jonge hertje leefde nog en dat was expres zo. Op deze wijze kon Shadow de effecten van haar daden weten. "We beginnen makkelijk.."Begon Aqua en duwde met haar andere poot de nek naar achteren, waardoor elke ader bij de nek zichtbaar werd. Even mept ze haar eigen staart op het gras, als teken dat Shadow moest opletten. Precisie moest ook volle concentratie bevatten, dus praten was niet zo erg handig. Aqua prikte met de nagel van haar poot op het huid dat boven een normale ader lag. Ze plaatste nauwkeurig haar andere klauw op een afstand van de klauw die op de ader zat en de ader verdikte met de tijd mee. Weer sloeg Aqua haar staart op het zachte gras. Eerst moest Shadow deze actie kunnen. Het was niet zo moeilijk, maar ja...

De ader bij het oudere hert werd dikker en dikker. So far so good. Ineens stopte Shadow, zonder enige toestemming. Aqua kneep haar ogen tot spleetjes, terwijl ze de ader nog deels dichtkneep. "Waarom stop je?"Had Aqua snauwend gevraagd met een zachte bries erachter, haar oren trokken zich erbij naar achteren, waardoor haar ogen groter leken te zijn. Waarom zou dat tijgertje nou stoppen zonder toestemming? Waarom stopte ze nou deze training. Dit is erg belangrijk! Maar al snel had Aqua een reden voor deze 'onderbreking ‘gehoord, maar het trok haar niet zo. 'Aqua, ik denk dat we moeten wachten tot ik mijn zomervacht heb terug gekregen.'Aqua kon nauwelijks geloven dat Shadow dat ook écht zei, hoewel ze haar ook niet zo goed kende. Camouflage kwam later en deze tijgerin had toch al wat dieren gedood, of niet dan? Toen kwam de druppel die de emmer liet overlopen. 'Of we stellen de training uit. Of we gaan naar een plek waar sneeuw ligt, maar dan moeten we snel zijn. Ik zie je over een tijdje bij de Shizen heuvel.'Aqua balde haar voorpoten en sloeg toen stevig haar poot langs de wang van Shadow, waarna ze luid nog wat snauwde; "Verkeerde vacht.. Onderbreking?! Denk je dat ik dit voor mijn plezier doe, hond? Dit is geen sportcentrum waar je komt wanneer je wilt sporten. Nee, dit is de wilde natuur en je kunt geen afspraken erbij maken, wanneer je wilt jagen!". Aqua trok haar ogen tot dunne spleetjes, terwijl ze de woede in haar voelde. Als de tijgerin er écht zo over dacht, dan kwam er helemaal geen training en zou ze makkelijk worden gedood door andere dieren. Aqua kwam overeind, terwijl haar poten zich ontspande en haar oren weer hun oude positie verkregen. Traag sloot ze haar ogen. "Als je er echt zo over denkt, moet je maar alles zelf regelen."Zei Aqua kalm, terwijl ze er kort erna diep zuchtte. Teleurgesteld was ze in haar, diep. Aqua draaide zich al om en liet het jonge hert alweer los, maar die was inmiddels al gestorven. Een paar stappen maakte Aqua, waarna ze nog naar achteren keek. "Denk eens erover na!"Snauwde Aqua toe, waarna ze in de struiken verdween. Klaar was ze met haar. Helemaal klaar!