Een vroege vogel

Het was ochtend, de zon was al een poosje op en alle vogels waren druk bezig met hun ochtendzang. Behalve ééntje. Het was een knalorange vogel die gewoon rustig op een tak zat te kijken naar het water van de rivier die onder zich stroomde. Natuurlijk zou je op het eerste gezicht zeggen dat het een doodgewone vogel was, maar het was Oceloma. Ze hipte heen en weer, voordat ze naar de grond fladderde. Toen ze de grond net aan had geraakt veranderde ze in een vos met een vlammend uiterlijk, letterlijk en figuurlijk. De vlammen hadden zich gevestigd rond de poten, en rond de ogen was er een kring met vlammetjes die rustig dansten. Ondanks al dat vuur verschroeide de grond om haar niet. Rustig, alsof er niks aan de hand was, begon ze te drinken uit de rivier. Toen er plotseling een geluid was, zat er op de plek van de vos weer de orange vogel die naar de kant van het onbekende geluid zat gedraait.

Vulcana stapte rond langs de rivier, ze had hier in de buurt eens een keer gevochten tegen Glados. Ze zag een felgekleurde vogel en ze grijnsde. Haar ogen lichtten goud op en ze teleporteerde naar achter de vogel en sloeg hem tegen de grond.

(ik zat op het gras. )
Oceloma keek met grote ogen naar de wolf die haar geslagen had. Onhandig krabbel,de ze overeind en meteen veranderde ze in een vlammende vos. Het gras waar ze op stond begon meteen te verschroeien, wat alleen gebeurde als ze boos was. Een laag gegrom kwam uit haar keel. "Hoe durf je!?" riep ze boos. Ze begon in aanvalshouding te staan. Nog nooit, echt nooit had iemand haar zo boos gemaakt!

Vulcana grijnsde. "Hoe ik durf? Simpel," zei ze grinnikend en ze veranderde in een weerwolf. Haar ogen lichtten goud op en ze sloeg met haar vuist op de grond, waardoor er een kleine aardbeving ontstond. De grond begon te daveren, ze zette zich schrap, sprong en viel samen met de vos in het water. Ze hadden beiden vuurkrachten, maar haar krachten waren niet bij het uiterlijk zoals bij de vos.

Oceloma raakte even uit balans door de klap en begon te grommen. Ze vertrouwde het dier niet. Het sprong op haar af waardoor ze in het water viel. Automatisch veranderde Oceloma in de orange vogel en ze begon luid te krijsen en te schreeuwen (op z'n vogels), want de wolf lag nog half op haar. Doordat ze in het water lag en ze in paniek was, kon ze haar vuurkrachten niet gebruiken. Hopeloos begon ze in de vacht van de weerwolf te pikken.

Vulcana lachtte en vuur omvatte haar waardoor het water begon te koken, maar het vuur zwakte niet af. Ze vormde een drakenlichaam met het vuur en ze vloog uit het water en ze bleef een paar meters hoger hangen. Vloeibare lava vloeide uit haar mond en viel in het water. Ze sloot haar krachtige kaken en het vloeien stopte.

Vulcana's vuur doofde uit en ze dook in het water. Snel zwom ze naar de kant en sprong erop en schudde haar vacht uit. "Een beetje plezier maken, ik begon me te vervelen." Ze grijnsde en krabde even aan haar snuit.

Snel ontweek Oceloma de lava door op het gras te vliegen. Zotezien kon die wolf ook wat kunstjes. Ocelome keek waar de plotselinge stem vandaan kwam en zag een Lynx staan die de wolf duidelijk een standje gaf. Waarschijnlijk kenden hun elkaar al. De Lynx sprong naar de wolf toe. Oceloma luisterde naar de twee. Plezier maken, alsof het grappig was om een vogel aan te vallen!

Vulcana zag dat de vogel er weer was en ze grinnikte. "Sorry Blue, ik kon het niet laten. Hoe gaat het met je nieuwe clan? Al bedacht wie goede kandidaten zouden zijn?"

Vulcana haalde haar schouders op, "ik wil ook wel eens wat anders doen." Ze grijnsde en ze sprong naar de vogel en liet haar kaken net ernaast dichtklappen. Ze grinnikte en sprong in het water, dat direct bevroor zodra ze onder was. Ze zwom naar de bodem van de rivier en haar ogen gloeiden weer goud op en een bliksemschicht brak het ijs en ze klom op een groot blok.

Oceloma luisterde half naar het gesprek, inplaats daarvan lette ze op Vulcana. Ze voelde zich een beetje onderschat toen de Lynx zei dat ze klein was, maar dat zeiden de meeste. Op een gegeven moment sprong de Wolf naar haar toe, meteen veranderde ze in een vos en gromde. Pas toen de wolf in het water sprong veranderde Oceloma weer in een vogel. Ze ging in de dichtsbezijnde boom zitten en keek naar de wolf die zat te spelen in het water. Doordat Oceloma nogal boos was op de wolf en ze even niet op zichzelf lette, verdorde de boom gauw door het onzichtbare vuur dat Oceloma maakte. Een paar vogels vlogen uit de boom. en Oceloma wist dat ze iets fout had gedaan. De boom veranderde weer in de boom voordat hij verdort werd. Nu keek hij naar de lynx. Wie was zij en waarom was zij hier?

Vulcana grinnikte toen de vogel in een vos veranderde en ze zag hoe Blue op de ijsschots sprong. Ze hoorde de naam van haar overleden vriendin vallen en opeens voelde alles koud aan. Het ijs leek kouder, de zon die op haar vacht scheen verkilde haar tot op het bot. De gemene schittering die ze in haar ogen had gehad doofde langzaam uit, tot haar ogen helemaal dof waren toen ze besefte hoe ze zoiets had kunnen doen. Ze moest dieren helpen, niet lastig vallen. Haar ogen lichtten even goud op, maar er kwam niets. Het goud vervaagde direct. Opeens brak de schots en viel ze in het water. Alles leek als in een droom, ze had een visioen waarin Kaina haar opzocht, "waarom deed je het Vulcana? Je bent niet meer degene die ik heb leren kennen." Ze schudde haar hoofd, "dit is niet wie je bent Vulcana." Vulcana kreeg tranen in haar ogen, ze probeerde iets terug te zeggen maar het ging niet, daarom probeerde ze het met gedachten, het spijt me Kaina, alles is veranderd, ik ben je vriendschap niet waardig. Kaina! Het spijt me! Ik kan niet degene zijn die iedereen wil dat ik ben! Kaina schudde haar hoofd langzaam, "dat kan je wel. Vertrouw in jezelf en in hen zoals zij vertrouwen op jou." Vulcana glimlachte zacht, jij bent altijd de wijste van ons geweest, en dat zal je altijd blijven. Ik zal je nooit vergeten Kaina. Dat beloof ik. "Vaarwel Vulcana. Totdat we elkaar weer ontmoeten." Vaarwel Kaina... Alles vervaagde en ze lag nu op de bodem van de rivier, ze sloot haar ogen en alles werd zwart, vredig. Dit zou haar straf worden. Vanaf haar lichaam bevroor het water tot het ijs de oppervlakte bereikte.

De lynx was ook op de ijsschots gaan zitten. Ze noemde een naam, een onbekende naam die Oceloma nog nooit had gehoord. De wolf raakte in een soort trance toen hij de naam hoordde. Oceloma keek met een schuin hoofd naar haar. Wat was er met die naam? Heette er iemand zo? Een rand van de schots brak af en de wolf viel in het water. Pech, dacht Oceloma. Moet je me maar niet pesten.

Vulcana kwam niet bij bewustzijn maar ergens hoorde ze een stem, ze voelde iets druppelen op haar gezicht, tranen, maar niet de hare. Ze voelde Blue en... Kaina. Ze wist dat Blue om haar huilde, waarom? Waaraan heb ik dit verdiend? Dan zakte ze weer dieper weg in de onbewuste wereld. Een zachte gouden gloed scheen uit de hemel en verspreidde zich over haar lichaam. Haar lichaam werd wazig en verdween. Het verscheen op de kant en lag slap, onderkoeld en bijna geen hartslag. Ze werd weer een deeltje wakker en voor ze terug in de onbewuste wereld viel, stuurde ze haar gedachten rond, het spijt me dat ik niet kan zijn wie jullie willen dat ik ben. Het spijt me dat ik er niet kon zijn voor sommigen, soms was het gewoon te laat. Net zoals nu waarschijnlijk, ik voel dat mijn eigen krachten wegzakken, met alleen Isis' krachten kan ik niet overleven, dan is mijn eigen kracht weg. Dan ben ik niets meer, ben ik niet meer degene die ik ooit was, zelfs nu niet. Ik denk dat het tijd is om afscheid te nemen. Vaarwel, allen die ik lief heb, en allen die mij liefhebben. Het was nog niet voorbij, dat was alles wat ze wist. Vaarwel... misschien... waarschijnlijk...

Een luide grom klonk door de plek rond de rivier, maar het klonk niet dierlijk, het klonk als iets anders, gevaarlijker. Een cheetah verscheen aan de rand van de plek en liep met een sluipende pas naar het groepje aan de rivier. Vreemd, het was zomer en de rivier was dichtgevroren. Vergilius rook de lucht en schudde zijn kop. Hij nam een grote sprong en landde naast de wolvin die hij kende, Vulcana. Hij gromde dreigend naar de lynx met zijn tanden ontbloot.

Vulcana opende haar ogen even toen ze de grom hoorde. Ze zag een cheetah en hoestte water op. "Vergilius...," zei ze zacht, maar ze schrok toen Blue hem de rivier in wierp, ze probeerde op te staan en zakte weer door haar poten.

Vergilius gromde toen de lynx hem het water in gooide. Hij hoorde Vulcana zijn naam zacht zeggen voor hij in het water viel. Hij zwom naar de kant en veranderde in zijn demonengedaante. Hij schudde zijn grote vleugels uit en zijn staart zwiepte woedend heen en weer. Hij veranderde dan naar zijn mensen gedaante en knielde neer naast Vulcana. Hij streek met de rug van zijn hand over haar wang en aaide over haar kop.

Vulcana glimlachte en duwde haar kop tegen Vergilius' hand aan. "We hebben elkaar al eerder ontmoet." Ze ging met moeite rechtzitten en ze leunde tegen Vergilius aan. Een rilling ging door haar lichaam toen ze hoestte en haar ogen leken glazig.

Vergilius keek bezorgd naar Vulcana en hij trok haar wat dichter tegen hem aan. Hij aaide voorzichtig over haar kop en deed zijn blauwe mantel uit en legde die over haar. "Rust nog maar wat," zei hij tegen haar. Hij keek even rond, de lynx was ondertussen al bij Vulcana komen staan.