Food, food, food... IEK!

Een schaduw schoot tussen het lange gras door, bleef soms een paar seconden stilstaan en rende dan weer verder. Wie het wezentje met die snelheid kon zien, lachte zich waarschijnlijk dood. Het was een muis, een van de vele muizen in dit gebied en binnenkort zou die ook wel opgegeten zijn. Susu was zich daar ook heel bewust van en daarom gebruikte ze haar kracht om bij dat lekkere plekje te komen. Zich volproppen met eten en dan weer terug racen naar haar holletje. Er waren ook allemaal andere muizen daar dus als er een roofvogel of wolf kwam, was de kans dat ze gepakt werd iets kleiner. Ietsje maar want als muis was het leven nou eenmaal heel gevaarlijk.
Na nog een paar minuten zigzaggend gesprint te hebben, ving ze het luide gepiep op. Niet veel later had Susu zichzelf bij de drukke groep gevoegd en viel ze aan op de kleine zaadjes die overal verspreid lagen. Het waren er zoveel dat zelfs de kleintjes genoeg binnen kregen. Als op mysterieuze wijze het voedsel hier verdween, zou de enorme muizenpopulatie zeker minder worden. Waar de roofdieren ook weer last van krijgen en het hele ecosysteem instortte. Ja, je kon niet zeggen van Susu dat ze dom was. Hier en daar ving ze van alles op en dat paste prima in haar kleine hersens. Die gedachte maakte haar altijd wat vrolijker: muizen waren wel degelijk belangrijk, hoe klein en zwak ze ook was. Zonder muizen stierf alles langzaam maar zeker uit.
Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt door het geluid van geritsel tussen het gras. Was het een roofdier of een paard misschien? Alle muizen vluchten weg en zoals haar instinct haar ingaf, deed zij dat ook. Binnen een paar seconden zat ze in een boom verderop, op een van de lage takken omdat zelfs in een boom nog gevaar dreigde. Wantrouwig bleef ze even luisteren naar alle geluiden boven haar maar er was geen gegrom te horen en geen beweging te zien, dus richtte ze haar aandacht weer op de grond. Wantrouwig bekeek ze het dier wat daar rondliep. Haar kleine lijfje trilde als een gek want Susu had nou eenmaal niet veel moed.

Instinctief schoof Susu achteruit zodra ze doorkreeg dat de wolf háár kant op kwam. Of beter gezegd: de kant van de boom waar ze verstopt zat. Met grote, doodsbange ogen keek ze naar het monster dat onder haar stil bleef staan. De blik in de blauwe ogen beviel haar niet, integendeel, hij gaf haar de neiging door de grond te zakken. Alsof... alsof ze straks in de eeuwige jachtvelden ging belanden of zo. Normaal gesproken zou ze hem ook gepeerd zijn maar een 'begroeting' hield haar tegen. Wat ze hier deed. Susu. Een rilling kroop over haar ruggetje. Hoe wist die wolf haar naam? Het kon niet anders of het was een of andere kracht want er waren zoveel muizen, en al die muizen leken zoveel op elkaar. Alhoewel zij er misschien tussenuit te halen was door haar gave maar toch ging ze van het ergste uit. Wat die gave dan exact was? Daar had Susu geen flauw idee van en hoe kon ze dat nou weten? Maar voor de zekerheid bleef ze zitten. Wie weet wat voor krachten de wolf óók nog had.
De kleine muizin wist niet wat ze moest zeggen, of was het juist slim om te zwijgen? Maar ze durfde de boom niet uit zolang die wolf daar stond. Bovendien kon ze gewoon geen kant op: stel dat er nog meer wolven waren? Stel dat die wolf dezelfde gave als haar had: dan kon ze ook niet vluchten. Ze jammerde zacht, was dit dan haar einde? "Ik... ik ben niet lekker. En ook niet voedzaam. Laat me alsjeblieft gaan," bedelde Susu heel zachtjes, waarna ze omhoog keek. Misschien moest ze hoger gaan? Maar daar kon ook gevaar zijn! Een korte blik in de sadistische ogen dwong haar echter te stijgen en in minder dan vijf seconden zat ze twee takken hoger. Weer een kleine controle en ze keek weer omlaag. Wat een bof dat ze geen last van hoogtevrees had. "A-alsjeblieft?" kwam er nu iets luider uit, maar nog steeds zachtjes.

Het goede nieuws was dat de wolvin geen muizen at - al kon dat natuurlijk een list zijn. Susu vond het frustrerend dat ze niks écht kon geloven. Ze kon wel aannemen dat dit dier haar niet op zou eten maar ze kon het niet zeker weten! Half, half dus.
Het slechte nieuws was het feit dat ze naast haar namen-gave -zoals Susu hem in gedachten noemde- ook nog lucht-magie bezat. In plaats van op de grond te blijven, zweefde de wolvin omhoog en hing ze nu voor de tak. Weg, veiligheid die ze daarnet nog enigszins had gehad.
Wat voor antwoord moest ze in godsnaam geven? Susu pijnigde haar hersens en probeerde te denken zoals de wolvin zou denken, maar deze situatie was zo stressvol dat er niks nuttigs uitkwam. De waarheid, dat was het enige wat er in haar opkwam. "Ik... ik vluchtte." Twee woorden. Simpeler kon niet. "Voor u," plakte ze er nog snel aan vast, wie weet stelde de wolvin dat wel op prijs. Hopelijk.
Een gespannen stilte nam plaats tussen haar en haar vijand. Geen woorden, alleen maar die blik. Met een zacht kuchje schraapte de muis haar keel. "Als u mij niet op gaat eten, mag ik dan gaan? Ik heb ant-antwoord gegeven." Met haar achterpootje schoof ze iets omhoog maar een strenge blik zorgde ervoor dat ze haar poging om verder te klimmen opgaf. Omlaag dan maar? Er stonden nog geen wolven. Maar die konden elk moment tevoorschijn komen. Ze schoof wat achteruit maar maakte een misstap, waardoor ze bijna van de tak afviel. Nog net kon ze zich vastgrijpen met haar nageltjes en weer optrekken. Vallen was nou ook niet precies wat ze in gedachten had namelijk, er móést een manier om te ontsnappen zijn. Dat moest gewoon.

Het vertrouwde geluid van hoeven kwam haar richting op en Susu hoopte met heel haar hart dat er hulp in aantocht was. Anders kwam dat paard of welk dier het ook was toch niet naar de wolf toe? Iets greep haar staart vast, trok haar van de tak af en voordat ze het wist, zat ze op de rug van een pegasus, haar nageltjes vastgepind in de vacht onder haar. Of het wel ging. "Ik d-denk het," klappertandde Susu, de angst was nog niet helemaal haar lichaam uit. Al was het al een hele geruststelling dat dit eindelijk eens géén roofdier was. Zo lang geleden dat ze een planteneter tegen was gekomen. Maar de pegasus stopte! "Ren, ren!" gilde Susu terwijl ze zich nog steviger vastklemde aan het lichaam.
Het was al te laat. Een énorme klauw duwde het paard zowat omver en vliegensvlug sprong Susu er vanaf. De draak was gigantisch en dit vond ze een uitstekend moment om te vluchten. Ze was toch veel te klein om op te merken of te kunnen grijpen. En die pegasus? Het speet haar voor dat aardige beest maar Susu kon er niks tegen doen. Het enige wat ze kon was zichzelf in veiligheid brengen. Een luide brul kwam uit de bek van de draak en enorme vleugels werden uitgestrekt. Een druppel magma belandde op haar vacht, jammerend van pijn rende het muisje in de richting van haar hol. Nog een druppel, maar deze keer op haar linkerpoot. Met grote oogjes keek ze naar de brandwond die bijna direct ontstond. Bang voor nog meer magma kroop ze weg onder een eenzame steen, waar ze nét onder paste. Met doodsbange oogjes nam ze het schouwspel waar. Was ze maar sterk, dan kon ze de pegasus helpen! Maar nu kon ze ook al haar kracht niet gebruiken door dat pootje! En die vleugels waren zo groot en zij zo klein, dat ze daar nooit zonder verbrand te zijn onder vandaan kon komen!