Bring it on ~

Zelfs van jongs af aan had hij moeten werken. Voedsel had hij moeten stelen, van dieren die vele malen ouder waren dan hij zelf ooit was geweest. Hij had veel bloed verloren, en vele diepe wonden gehad. Hij had pijn meegemaakt, en dat zelfs op zo'n jonge leeftijd. Dit alles maakte hem tot degene die hij nu was. Een stevige tiener, die voor niemand uit de weg zou springen. De jonge tiener spande zijn spieren kort aan. Gefocust keek hij naar een wezen dat hij zelf had gecreëerd. Het wezen was krachtig, misschien wel krachtiger dan hij was. Dit zou de perfecte training voor hem zijn. Want zelfs hij wist dat je altijd sterker kon worden dan je al was. Het wezen maakte zich klaar voor de aanval, evenals hij. Toen het wezen razendsnel naar voren schoot ontweek hij het. Hij zag hoe het wezen een zwaard tevoorschijn haalde en hem probeerde te raken. Behendig ontweek hij de uithaal van het zwaard. Direct nadat hij het ontweken had schopte hij het wezen tegen zijn bek op. Waardoor het wezen in de war raakte, en even niks deed. Al snel begon zijn ketting een rood licht af te geven. Ja, zijn krachtbron. Deze ketting hoorde bij hem, en zodra je het stal begon het raar te doen. De ketting zou altijd terug komen naar zijn leider. En in dit geval was hij dat. Hij zette zichzelf af en sprong op de rug van het wezen, dat gelijk probeerde hem eraf te gooien. Hij voelde hoe het wezen harde klappen tegen zijn lichaam aansloeg. Toch vermande hij zich, en bleef hij op de rug zitten. Hij duwde zijn nagels in het lichaam van het wezen en greep met zijn tanden de nek vast. Plots voelde hij hoe een stevige hand zijn nekvel vastgreep en hem van de rug aftrok. Alsof het wezen zichzelf steeds verbeterde. Hij werd tegen de grond aan gesmeten, terwijl het wezen luid naar hem brulde. Deze training was leerzaam, hij moest zich beter concentreren. Hij zakte door zijn poten en zocht enkele zwakke plekken. Die erg moeilijk te vinden waren. Het wezen haalde uit met zijn lange nagels, waardoor hij de lucht in sprong en een speer in zijn mond verscheen. Net toen het wezen hem wou pakken, haalde hij zijn hoofd omhoog en duwde de speer in de klauwen van het wezen. Dat het gelijk uitbrulde van woede. Bloed liep uit het wezen, maar toch bleef hij sterk. Razze landde weer terug op zijn eigen poten. Hij haalde diep adem, waarna hij een stap naar achteren ging. Nu had hij het wezen nog kwader gemaakt, prima. Als je kwaad was maakte je altijd fouten. Hij opende zijn bek en een klein bolletje verscheen erin. Dit bolletje werd steeds groter en groter. Totdat het te groot was voor in zijn bek. Gelijk liet hij de bol los. Deze bol schoot met een grote snelheid naar het wezen toe. Een harde knal werd hoorbaar toen het wezen werd geraakt. Hij zag hoe het dier op de grond viel en kreunde. Ja, zijn bliksem was krachtig genoeg om iemand omver te krijgen. De training was over, het monster was KO. Toch kon hij het dier ooit gebruiken in een gevecht, maar dan als tegenstander voor zijn tegenstander. Zijn rode ketting begon te gloeien, en het wezen verdween erin. Plots drong een scherpe geur tot hem door, zijn ogen kneep hij tot spleten, er was iemand. Misschien had diegene zijn training gezien, misschien niet. Het boeide hem eigenlijk niet. Iedereen mocht hem zien trainen, dan zouden ze hem tenminste niet onderschatten.