Discipline your mind!

Een luide grom was te horen, een vreemde knak in de verte. Een haas bungelde in de bek van de donker groene wolf. Zijn gifgroenen ogen, waarin geen pupillen leken te zitten, gleden over het landschap heen. Groen, giftig, speeksel droop van zijn kaken, over de haas, op de grond waar het sissend een gat in de grond maakte. De ogen van de reu stonden alert, wat ook aan zijn omhoogstaande oren te merken was. Viper wist dat hij niet lang veilig zou zijn in dit gebied. Op een of andere manier konden zijn vijanden hem altijd vinden, waarom wist hij nog steeds niet.
De reu had de haas neer gelegd en begon er kalm van de eten. Zijn rode, licht gevorkte, tong schoot over de haas heen om het te proeven, voordat het de lucht in schoot om eventuele gevaren op te merken. Er bleek geen gevaar om hem heen te zijn, gelukkig maar. Dus kon hij kalm verder met eten.

Na zijn maaltje te hebben verorberd begroef de wolf het karkas en zetten het op een wandel. Voorlopig zou hij wel even rust hebben, voordat ze weer achter hem aan zouden komen. Damn those guys, ze wisten dat het niet eens zijn schuld was. Maar nog altijd kwamen ze achter hem aan, in plaats van de ware verrader. De reu gromde zachtjes. Af en toe schoot zijn tong tussen zijn tanden door om op zoek te gaan naar vijanden. Op een of andere manier hadden zijn overgrootouders, of iets in die richting, heet voor elkaar te krijgen om een wolf met een slang te kruisen. Vandaar dat hij voor een klein gedeelte slang was, wat in sommige van zijn handelingen te zien was. Vreemde geschiedenis, daarom had hij zich er nooit in verdiept.

De reu bleef stil staan, vreemde geuren kwamen op hem af. Zijn tong merkte de geuren eerder op dan zijn neus, een voordeel van zijn slangen genen. Viper's nekharen gingen overeind staan en hij maakte zich groot. In zijn gifgroene ogen verscheen een donker bolletje, een soort van pupil. Alleen maar om zijn eventuele tegenstander niet al te veel te laten schrikken. Zoals altijd. Viper grinnikte zachtjes, bijna krankzinnig. Maar zo zat hij in elkaar. Vaker werd hij ook wel; the Green Insanity genoemd. Een naam die bij hem paste, zo vond hij zelf. "En jij bent?" vroeg de wolf, met een hele lichte sis in zijn stemgeluid.