Waar ben ik...?

Na uren liggen werd Darus eindelijk wakker, maar dit was niet de plaats waar hij was gaan slapen. Even liet hij zijn hersens kraken, hij wist zeker dat hij samen met zijn ouders onder een prachtige boom lag en om zich heen waren allemaal mooie bloemen, en nu was hij op een groot landstuk waar overal stro was te bekenen. De temparatuur was heel duizeligwekkend hoog merkte Darus op, nergens waren er mensen te kennen en Darus begon zijn ouders een beetje hopeloos te roepen. Toen hij zijn twee kractige voorpoten op wou zetten om zo overeind te komen merkte hij pas dat er iets mis was met zijn voorpoten, het leek wel of er grote touwen omheen waren gebonden en er dikke sneeën in had gemaakt. Ondanks de vele kracht die hij bezat kon hij niet opstaan en lag het sierlijke zwarte paard hopeloos en alleen op de kale landvlakte. Door zijn hoofd spookte het dat zijn ouders hem verlaten haden, maar dat zouden ze toch nooit doen en waarom...! Het paard stopte maar met vragen te stellen aan zichzelf, het was toch nutteloos als je in je eentje was.

Na een tijdje gelegen te hebben kon Darus weer een beetje opstaan maar hinnikte hard van de pijn. Nog geen drie minuten later zakte hij weer in, hier weg komen zou nog jaren duren als het zo moest gaan. Darus wachtte maar op hulp, als deze ooit zou komen!! De harde wind om zijn oren zorgde ervoor dat keer op keer zijn manen in zijn blauwe ogen kwamen, dit irriteerde hem en maakte hem nog chagerijniger dan dat hij nu al was. Uit het niets, bij toverslag zag hij in de verte iets bewegen en begon hyper te hinneken, misschien was dit zijn enige kans om gered te worden..

OOC: Kunnen de dieren praten?

Luxanna vloog met krachtige slagen door de lucht, ze vloog aan een verbazingwekkende snelheid, voortgestuwd door de luchtstromen waarop ze vloog. Ze hoorde een gehinnik en keer naar beneden, er lag een hulpeloos zwart paard in het stro. Ze zette een daling in en lande met een daverende klap, de grond onder haar hoeven gebarsten door haar kracht. "Wel, wel, wat hebben we hier," zei ze tegen het zwarte paard. "Een hulpeloos paardje dat om zijn ouders roept, maar blijkbaar hebben je ouders je in de steek gelaten." Ze vouwde haar vleugels dicht en cirkelde om het gewonde paard heen en lachte, "wat zullen we eens met jou doen?"

Iets wat leek op een witte eenhoorn vloog boven hem en lande met een harde klap, door de harde wind die ze had gemaakt met haar klapperende vleugels ging het hoge gras hard heen en weer. Waarschijnlijk zou ze hulp bieden aan het kleine paard! Daarin tegen begon ze op een onaardige manier tegen hem te praten. "Wel, wel, wat hebben we hier," zei ze tegen hem, en ze praatte veder "Een hulpeloos paardje dat om zijn ouders roept, maar blijkbaar hebben je ouders je in de steek gelaten". Nadat ze dat gezegd had trok ze haar vleugels in en cirkelde rondjes rondom hem, dit meekte Darus bang, maar toch met moed genoeg wist hij te zeggen "Mijn ouders hebben me niet in de steek gelaten! En waar ben ik!" hij hoopte vurig dat er snel een ander dier zou komen dat hem kon helpen. Als hij nou niet zo zwak was geweest had de eenhoorn vast anders gepiept..

Luxanna stopte vlak voor de neus van het gewonde paard. "Je bent hier in een wereld die de dieren hier MA noemen, het staat voor Magic Animals. Wij zijn dan ook magische dieren." Ze grijnsde, "natuurlijk hebben je ouders je niet in de steek gelaten, is de arme pony dan verloren gelopen?" Ze strekte haar vleugels even uit en vouwde ze wat beter tegen haar lichaam. "Dus wie mag jij dan wel zijn?"

Nadat Luxanna een korte maar krachtige beschrijving gaf van het gebied waar hij zich bevond. Darus besefte dat hij wel op deplaats was waar hij hoorde, er waren namelijk andere Magical Animals maar dit gebied... hij woonde tussen bloeiende bomen, planten en grote watervallen niet in dit kale gebied.
Ze vertelde dat ze ook een AM was, dat had hij wel door sinds hij haar door de lucht zag vliegen maar was ze stond aardig dichtbij bijna tegen hem aangedrukt, en was veel groter dan hem. "Dus wie mag jij dan wel zijn?" vroeg ze aan hem. Darus stond half op, nog steeds last van zijn benen "Ik ben Darus, een..." even stopte hij met praten hij was vergeten wat voor een paard hij was "een... paard" zei hij dan maar. Ik kan vuur beheersen.. maar nog niet heel goed! En jij?" vroeg jij haar.

Luxanna glimlachte, "ik ben de kruising tussen een pegasus en een eenhoorn. Mijn krachten bestaan uit wind, duisternis en magie." Ze keek naar beneden en bekeek Darus aandachtig. "Een paard hé, dat heb ik hier nog niet veel gezien. Ik heb hier al veel roofdieren gezien, maar nog geen paarden." Ze boog haar hoofd en haar hoorn raakte de wonden aan en gloeide even op. De hief haar hoofd terug op en de wonden waren genezen. "Wen daar maar niet te veel aan, ik gebruik mijn magie zelden om te genezen, des te meer voor het tegendeel."

"Euh.. bedankt" stamelde Darus, en voelde zich tegelijk vernederd. Zij had speciale krachten en elk ander hij kon alleen een beetje met vuur 'spelen'. Althans dat dacht Darus. Toen hij opstond rende hij een aantal rondjes om het fijne gevoel weer te krijgen dat hij weer kon lopen, totdat hij opeens de lucht in ging. Doormiddel van zijn sterke achterpoten trapte hij alsware in de lucht waardoor hij vooruit schoot, en aantal mooie zilvere glinsters kwamen uit zijn achterpoten. Het ging fantastisch, alleen het landen niet! Hij storte hard neer op de grond gelukkig kon hij de klap goed opvangen. "Dat moet ik nog leren" lachte hij als een boer met kies pijn naar Luxanna. "Zie ik ben geen gewoon paard! Maar waar zijn we eigenlijk, en is er ergens in de buurt leven!?" vroeg Darus, want hij hield bepaald niet van eenzaamheid en dit gezelschap had zich erg onaardig voorgesteld en uit instinct paste hij dus extra op...

Luxanna hinnikte lachend bij het landen van Darus, "dat ging niet bepaald goed. Wees blij dat je geen vleugels hebt, anders had je ze misschien kunnen breken." Ze keek even rond en antwoordde dan: "ik geloof dat we in een van de warmere delen van de tundra zijn. Normaal zit het hier vol met leven, maar alles werd doodstil toen de godin verdween. Of dat is althans wat men mij heeft verteld." Dit paard viel eigenlijk nog wel mee, hij moest nog veel werken aan zijn krachten, maar miscchien kon ze hem manipuleren om zich bij haar aan te sluiten. Voorlopig zou ze wat vriendelijker zijn.

"Jha, ja.. dat het hier doodstil is merk ik ook wel hoor" lachte Darus, toen bedacht hij zich ineens dat hij haar nog niet bedankt had voor het genezen van zijn pijn, "Luxanna bedankt.." stampelde hij ietwat verlegen. "Maar waar kunnen we heen? Ik zie nergens leven! En is er iemand die mij kan helpen met mijn kracht?" vroeg hij nieuwsgierig. Opeens moest hij denken aan vroeger, toen hij nog kleiner was. Als hij toen verdwaalde moest hij al zijn krachten naar het midden van zijn hoofd verplaatsen, zo ontstond er dan een grote roode vlek die een hoge straal afvuurde naar de hemel toe. Dat was nu zinloos.. hij was achtergelaten. "Maar ik heb nu ook geen ouders meer, hoe kom ik aan eten.. ik ben niet echt als roofdier opgevoed! En waar moet ik leven?" vroeg hij bangerig!

Luxanna snoof, "ja ja, graag gedaan. Hoe je aan eten komt? Simpel, wat at je toen je nog bij je ouders was? Eet hier gewoon hetzelfde. Waar je moet leven? Waar je maar wilt natuurlijk." Luxanna dacht even na, "je zei toch dat je vuurkrachten had? Vertel me eens, heb je die meteorietenregen gezien vannacht? Is er iets dat je me daarover kan vertellen?" Ze hoopte dat Darus tenminste had kunnen zien of voelen dat het geen normale meteorieten waren, er had vuurenergie in gezeten. Iemand had deze meteorieten gemaakt. Iemand met een hele sterke vuur-gave. Ze had de huil gehoord, was het misschien die wolf-achtige die voor de meteorieten had gezorgd? Ze wist het niet, het gehuil had wolfachtig geklonken, maar het was toch geen gewone wolf.

"Of ik de meteorietenregen heb gezien.. ik ben misschien verdwaald maar niet blind" maar volgens mij was het niet echt een normale meteorietenregen, het is veroorzaakt door iets of iemand, en het gaf me een speciaal gevoel.." zei hij op een rustige toon. Darus herinnerde zich de huil van een wolf, een krachtig maar zielige huil, alhoewel hij vond alle wolfen zielig huilen. Het klonk of ze werden verscheurd en werden gedood.. "Weet u of het iets betekende?" vroeg hij nieuwsgierig aan de eenhoorn. "Mijn ouders gaven me eten dat niet te vinden is in deze wereld, en buiten slapen ben ik ook niet echt gewend" zei hij.

Luxanna knikte, "het was inderdaad veroorzaakt door iets of iemand anders. Ik voelde dat ze overdekt waren met restanten van het vuur-element. Ik heb één van die meteorieten zien inslaan in een berg wat verderop, terwijl ik aan het vliegen was. Hij was echt reusachtig. En daarna heb ik iets gevoeld, maar ik wist niet wat het was. Het wolfachtige gehuil had er misschien iets mee te maken. Op de een of andere manier werd ik er naar toe getrokken, naar die plek. Maar toen zag ik jou hier en toen verbrak de verbinding." Ze keek even rond en zag een appelboom, haar hoorn gloeide op en opeens lagen de appels voor Darus. "Misschien lust je deze, ze smaken niet slecht hier in MA. Wat denk je erover als we dan eens op weg gaan naar die berg, misschien kan diegene die die meteorietenregen heeft veroorzaakt jou je vuurkrachten leren beheersen."

"Dat is geen slecht plan, Luxanna. Mijn krachten moeten beter worden".Nadta hij dat gezegd had galopeerde hij even stoer rond en lachte even, deze witte eenhoorn beviel hem nu wel! De appels die hij voorgeschoven kreeg smaakte verukkelijk, toen merkte hij op dat hij een klein stompje op het midden van zijn voorhoofd had. Toen hij erna wees vroeg hij "Zou ik ook een mooie grote hoorn krijgen?" vroeg hij. Maar dan gaan we nu naar die heuvel, en misschien krijgen we meer te weten over dit geheimzinnige gedoe.

Luxanna knikte en glimlachte, "dat zou best mogelijk zijn. Het kan zijn dat je hoorn later komt, mijn neefje was het lachertje van de kudde, iedereen dacht dat hij een normaal paard zou worden, maar uiteindelijk kwam zijn hoorn toch door." Ze keek in de richting van de bergen, "ja ik denk dat we nu maar beter op weg kunnen gaan."

(ik post straks in dat topic, nadat jij hier hebt gepost)

Ze vouwde haar vleugels beter en vertrok richting de bergen, gewoon op de grond lopen was ongewoon voor haar. Maar ze moest aan de grond blijven voor Darus, hij kon amper vliegen.