Gearriveerd

Seht kwam in MA aan en merkte de geur van zijn zus op en gromde. Ze moesten elkaar wel weer tegenkomen. Hij hief zijn kop wat en liet dezon wat op hem schijnen waardoor zijn vacht bijna oogverblinnend werd. Hij sloot zijn ogen en likte het sneeuw onder zijn poten en keek weer op. Hij hield meer van droge,ruige gebieden en zijn zus meer van natte,donkere,koude gebieden. Eens brulde hij hard en zette zijn oren heldhaftig overeind. Hij werd nooit te oud of te jong.

"Je tijd is gekomen om weer in MA te heersen..."
De nacht was gevallen, het was 3 uur om precies te zijn. Vanuit een grot in de bergen ontstond er een enorm fel, blauw licht dat in een enkele seconde over MA vloog, alle windrichtingen. Opeens trok het zich weer terug naarde grot, waar langzaam een blauwe wolvin zich vormde. Haar ogen waren zwart, en vol met kringen die lieten zien dat ze het zwaar had gehad. Langzaam begon haar lichaam te bewegen, de transformatie van arend naar wolf was ook nog eens zwaar geweest, en hierdoor had ze haar hele afkomst verrraden. Want eens een arend, altijd een arend. Maar momenteel had ze niets aan de gedaante van een arend, nee, een wolf was veel sterker. Blue! Schoot het opeens door haar hoofd, en net op dat moment opende ze haar ogen. De gloed die eerst niet te zien was verscheen nu op een laag pitje overal op haar lichaam. Hij was geel, in plaats van het gebruikelijke blauw. Kaina was zwak, bovendien had Blue haar amulet, met het bloed van vele dieren erin. Het enige wat ze kon doen is proberen of ze het tot Vulcana of Blue maakte. Langzaam stond ze op. Haar poten trilde hevig, en haar kaken stonden stevig opelkaar. "Even doorbijten" fluisterde ze en opende pijnlijk haar ogen weer. Ja, ze stond! Meteen begon ze te sprinten, lopen zou haar alleen nog maar meer uitputten. En als ze eenmaal gewend was aan dit lichaam, dan zou ze zo weer allerlei leuke trucjes kunnen doen. Opeens stopte ze, en viel daar bijna bij om. Haar oren stonden plat tegen haar schedel. Een brul, de onmiskenbare brul van een tijger. Opeens besefte ze hoe moe en uitgeput ze wel niet was. Nogsteeds in een defensieve houding keek ze om haar heen, bladeren ritselde. Haar houding werd steeds kleiner. Kaina kneep haar ogen dicht en begon nu te rennen. Na een paar seconde opende ze ze weer en stond opeens voor de tijger die zo net gebruld had. Van schrik verloor ze haar evenwicht en viel op haar zij. Snel probeerde ze weer op te staan, maar de tijger stond te dichtbij om nog zonder risco te kunnen opstaan. "Help" piepte ze en keek pijnlijk op.

Seht zag een felle flits in de verte en hief even zijn linkerpooot op van de schrik. Had hij iets of iemand wakker gemaakt?. Terwijl hij over dat nadacht kwam het wezen naar hem toe en kon het niet opstaan. Hij bukte voorover en beet heel zachtjes in haar nekvel om haar overeind te krijgen. Wie is zij bleef hij denken en liet haar nekvel los toen ze eenmaal naast hem stond. "Wie bent u?"vroeg hij kalm maar duidelijk en keek vriendelijk naar het wezen en bewoog lichtjes met zijn staart.

Kaina sloot haar ogen. Ook met haar ogen open zou ze het niet overleven als hij haar zou aanvallen. Al snel voelde ze kaken in haar nekvel, maar tot haarverbazing hielp hij haar rechtop. Haar nekspieren waren te vermoeid om haar kop rechtop te houden, waardoor het er even uit zag of ze was flauw gevallen. Even voelde ze alles om haar heen draaien toen ze weer rechtop stond en haar ogen had geopend, maar dat ging al snel weer over. Toen richtte ze haar blik op de tijger die ze nog niet goed had kunnen zien en bestuderen wat ze altijd zo graag deed. Eerste snoof ze zijn geur diep in, en meteen merkte ze een overeenkomst. Ja, dat was het! Kaina bewoog haar kop 90° naar rechts en snoof nog eens. Een familielid, of leden moesten in MA zijn van hem. Verbaasd keek ze hem met felle ogen aan. Maar ook hij keek haar aan, dus bewoog ze haar blik naar onder, en volgde elke lijn op zijn gele vacht totdat ze uiteindelijk weer bij zijn blauwe ogen uitkwam. Langzaam zette ze een stap achteruit, deze tijger kon haar makkelijk doden in de staat waar ze nu in was. Hierdoor besloot ze zo onderdanig mogelijk te doen. "Wie bent u?" sprak een kalme stem. verlegen, misschien zelfs bang keek ze omhoog en zei met een onbedoelde bibberende stem "Kaina," en vervolgde "Mijn naam is Kaina". Zou ze zijn naam wel vragen? Kaina kneep haar ogen even dicht en vroeg toen vlot "Wat is uw naam?".

Seth glimlachtte en zag hoe Kaina weer even wakker werd en helder dacht. "Ik ben Seth,aangenaam"zei hij met een beleefde stem en zachtte door zijn poten en kwam weer overeind. "Leef je al lang hier,Kaina?"vroeg hij terwijl hij op zijn achterste ging zitten met zijn staart om zijn achterpoten heen.

Kaina knikte kort en ontweek zijn blik toen. Ookal was de tijger heel aardig, toch voelde ze zich bedreigd. "Leef je al lang hier,Kaina?" vroeg Seht. Ze zuchtte diep en negeerde de vraag even. Pffu! Om die vraag te beantwoorden zou ze een halve eeuw bezig zijn met uitleggen! Toch werd de spanning tussen de twee steeds hoger dus Kaina besloot hem te beantwoorden. "Nou..." begon ze haar verhaal "Oorspronkelijk ben ik een van de eerste bewoners van MA, maar ik ben een lange tijd in het schimmenrijk geweest, toen ben ik permanent veranderd in een wolf, want eerst was ik een arend". Kaina keek even op naar Seth en vervolgde toen "Mijn dochter, Blue, heeft al mijn krachten georven, waar ik op dit moment aan de ene kant wel, en aan de andere kant niet blij mee ben". Toen stopte ze, maar na een paar minuten besefte ze dat hij natuurlijk ook wilde weten waarom ze in het schimmenrijk was. "Ik...was doodgegaan," zei ze zachtjes maar vervolgde "Omdat ik al mijn krachten had afgegeven aan Blue". Verder hoefde hij niets te weten!

Seht knikte aandachtig en zei"Kan ik je dan helpen om die Blue,te vinden?". Hij draaide toen zijn kop iets naar de teef toe en hield zich laag ,als teken dat hij graag wou mee helpen en dat hij niks slechtst in gedachte had. "Die Blue is zeker wel ergens te vinden in het gebied"zei hij en speurdde het gebied even snel af met zijn blauwe ogen maar vond niks.

Kaina keek naar de grond. Helpen? Eigenlijk wilde ze zijn hulp niet aannemen, want dan zou hij betrokken worden in alles! Maar anderzijds, dan had ze wel bescherming tegen alles in MA dat gevaarlijk was. En Devil! Hij zou misschien hier rond kunnen lopen en haar willen vermoorden! Ze slikte en keek terug naar Seth die een onderdanige houding had aangenomen. Ja, zijn hulp zou goed van pas komen. Kaina knikte kort en glimlachte zover ze dat nu kon. "Ja, graag, hulp is altijd welkom". Ze zuchhte, he he! Dat was eindelijk gebeurd. "Die Blue is zeker wel ergens te vinden in het gebied". Kaina keek om, Blue zou ze graag willen vinden, ze was ten slotte haar pup! Kaina knikte en zei "Ja, we moeten haar vinden, wacht maar". Ze grijnsde, alsof ze iets achter had gehouden. Tsja, het voordeel van een wolf zijn was at je kon huilen. Kaina legde haar oren in haar nek en huilde over MA, Blue moest hiernaartoe komen!

Seht luisterde aandachtig naar dehuil die zo vrij en vredig klonk. Kon hij dat maar,maar alleen hondachtige konden dat. Hij kwam weer overeind en begon te brullen ,dat was zijn manier van 'huilen'. Even wachtte hij en zag een schim hun kant op komen en hief weer eens zijn linkerpoot op en hij hief zijn beide wenkbrauwen op.

Een gespierde,volwassene Lynx kwam aangestrompeld met haar tanden ontbloot totdat ze zag dat de tijger geen bloed aan zijn poten had. Hij had dus niks slechts in zijn zin dus verborg ze haar tanden weer. Ze keek naar de wolvin en zei met een brok in haar keel"Ki...kaina?". Hij poten scheekte en ongelovig keek ze naar haar moeder."Terug...?"vroeg ze enkel en van de schrik droop het zweet van haar kop af.

Een huil weerklonk, twee zwarte oren gingen overeind staan. Een witte wolvin sprong op en keek om zich heen. Ze ademde zwaar en probeerde zich zelf te kalmeren. Ondertussen werkte haar gedachten op volle toeren. Ze herkende deze huil, maar al te goed zelf. Maar toch vroeg ze zichzelf af of het geen illusie was. Ze had vaker gedroomd dat deze huil echt was, maar het was altijd maar een illusie. Ze spitste haar oren, nee deze huil klonk echt. Zo echt als maar zijn kon, haar vriendin Kiana was terug. Wat ze best vreemd vond, aangezien Kiana dood was. Maar daar piekerde ze maar niet te lang over. Ze kwispelde zachtjes en slaakte een huil terug, terug naar haar vriendin. Daarna keek Okami om zich heen en begon te rennen, sneller, sneller. Door de bossen, over de toendra, richting de wolvin die aan het eind stond. Ze grijnsde blij en sprong tegen Kiana aan. 'Kiana!' schreeuwde ze blij. Ze ging weer van haar af en keek naar de andere, Blue kon ze nog wel. Ze knikte vriendelijk naar haar. Daarna richten haar groende ogen zich op de andere tijger, 'En wie ben jij?' vroeg ze droog.

"Seht...ben nieuw in het gebied"zei Seht samenvattend en keek BAlue even aan. Het was een Lynx die hij niet zo snel vond in Ma en daar buiten. Hij had het dierensoort zelden gezien maar toch boog hij voor Blue en Okami. "Aangenaam"zei hij in het algemeen en schudde zijn vacht uit en gaapte even. Het was niet saai maar hij was gewoon moe van zijn trip naar MA.

Een gouden licht verscheen en even daarna Vulcana. Ze glimlachte toen ze Kaina zag, "je bent er weer," zei ze zacht, bijna fluisterend, "ik dacht dat je voor altijd weg was." Ze zag de tijger en boog haar kop als beleefde begroeting, "welkom hier, ik ben Vulcana, uitverkorene van Isis." Ze zag Okami en Blue, "het is leuk jullie nog eens te zien."

Seht boog zich weer eens en zei"Ik ben Seht,de tijger van vele farao's". Hij kwam weer overeind en zette 1 stap achteruit ,omdat deze wezens elkaar al kendde en waarschijnlijk wouden bijpraten. Hij keek afwezig naar de lucht en zette zijn staart helemaal overeind alsof hij naar iets aan het wijzen was.
(Seht)

Vulcana glimlachte, "welkom Seht, het is leuk om nog eens een nieuw dier in ons midden te mogen verwelkomen." Een ijskoude wind waaide ondertussen over de toendra. Vulcana bibberde en haar ogen lichtten goud op, en de wind stopte met waaien en het werd iets warmer. De gouden gloed verdween en ze keek naar Blue, "hoe gaat het eigenlijk met je clan?"

"Slecht..Ik denk dat ik er maar mee stop"zei Blue kalm en ging op het ijzige grond liggen. Haar oren schoten omhoog en zag iets in de verte waarvan het ijzige wind zeker vanaf kwam. Ze was alert dus was er iets wat zeker gevaarlijk was. Hoe snel het in beeld kwam hoe snel het ookk weer wegsprong en verdwenen was.

Vulcana spitste haar oren, ze had iets gehoord draaide haar kop. Ze zag nog iets wegspringen en ze gromde zacht en wantrouwend. Ze sloot haar ogen en ze voelde haar omgeving, niets. Ze opende haar ogen weer en keek naar Blue, "heb jij kunnen zien wat het was?" Ze kneep haar ogen licht toe en deed ze dan weer volledig open. "Ik ga maar eens," zei ze voor ze wegliep richting watervallen.



Langzaam begon Vulcana te vervagen, "mijn tijd hier is over... voorlopig. Maar ik zal terugkomen."