Kaina?

Blue zocht haar moeder ,want ze had haar erges geroken."Mam!"zei ze hijgend terwijl ze in de buurt van het meer steeds zenuwachtig en erg bezorgd keek.Ze wist dat er iets mis was."Mam!!!!!"zei ze hard en hoopte dat haar moeder het hoordde.Ze voelde gewoon dat Rochus binnenkort haar zou aanvallen en dat hyaar ma hier was.Ze had haar gemist en wachtte af.

Een krijs van een arend was te horen door de ijzige en paars lucht. Een oranje gloed zat om haar heen, en iedereen kon nu weten dat het Kaina was. Zo snel als ze kon veranderde ze in een wolf, haar vaste gedaante en sprong naast Blue. Ze omhelsde haar en zei "Je bent hier niet veillig, maar ik ga je beschermen, ik ga je mijn geheime kracht geven". Kaina liet haar hoofd zakken waardoor het amulet, gevuld met het bloed van vele dieren onderandere Rochus zat, van haar nek gleed en met een ijzig geluid op de grond viel. "Blue, neem dit amulet en je zult kunnen veranderen in bijna alle gedaantes die je je kan bedenken. Ik heb mijn hele leven lang bloed verzameld van alle dieren die ik tegen kwam, en nu is het jouw beurt om de verzameling aan te vullen, en te gebruiken". Ze glimlachte triest en gaf Blue een lik "Ik reken op je!".

Kaina glimlachte en ging verdwaasd zitten, ze had zonet haar dierbaarste bezit weggegeven, even voelde ze zich duizelig: alsof iemand al haar krachten had weggenomen. Ze keek met een flauwe glimlach naar haar pup en zei "Gebruik het met wijsheid, en alleen wanneer het écht nodig is, anders zal er iets onvoorspelbaars gebeuren" en mompelde er onhoorbaar achteraan "En ik spreek uit ervaring...". Kaina stond op en een gloed verwarmde haar wangen en buik, ze sloot haar ogen toen het heel erg intens begon te branden, maar al snel nam het af en ze keek weer op. Natuurlijk! Een wolven gedaante was niet haar échte gedaante maar wel haar lievelings. Ze was nu weer een arend maar sterker als in haar wolvengedaante. Ze vloog op en haar veren die van ijzer leken reflecteerde de zon op het meer. Ze keek glimlachend naar Blue en zei "Geef het later ook aan jouw kinderen". Kaina wist het gewoon; ze had niet meer lang te leven.

Vulcana had een huil gehoord, en vreemd genoeg kwam die van Blue. Ze kwam aanlopen in haar wolven gedaante en ze zag Kaina en Blue. Ze gaf Blue een lik en Kaina een vriendelijk knikje, aangezien ze rondvloog.

Vulcana grijnsde en kwispelde, "over wat hebben jullie het?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze naar Kaina keek.

Kaina keek naar Vulcana en sloot haar ogen. Ze concentreerde zich op haar best en haalde het om in de gedachten van Vulcana binnen te dringen en zei toen zonder dat Blue het natuurlijk kon horen "Ik voel het, er is weinig tijd meer over voor mij, ik moet Blue haar geschiedenis vertellen, en haar hoeden voor het gevaar wat er dreigt. Ik moet haar trainen en haar krachten vergroten". Ze opende haar ogen weer en verbrak vermoeid de conectie met Vulcana, ze keek haar doorringend aan en probeerde toen weer conectie te maken, waarna het heel even lukte en Kaina zei "Zorg goed voor Blue als ik dood ben". Kaina slikte en vloog naar onder en streek daar neer. Ze keek naar Blue en zei "Blue, je moet weten dat ik trots op je ben, en dat ik je nu ga trainen voor je voor je toekomst te hoeden".

Kaina glimlachte droevig naar Blue en zei "Het spijt me schatje, maar mijn tijd hier is voorbij ik zal je altijd bijstaan bij alles wat je doet". Ze liep naar Blue toe en omhelsde haar, en keek haar toen doelbewust aan "Maar nu, nu is het geen tijd om te rouwen, het is tijd om te trainen". Kaina ging bij het oor van Blue staan en fluisterde "Doe precies wat ik zeg:
sluit je ogen en laat al je spanningen gaan. Concentreer je op je doel dat ik even voor je ga vastleggen: je moet het humeur van mij te weten zien te komen". Kaina ging voor Blue staan en liet al haar afweringen varen.

Een akelig en kil gevoel bekroop haar, het effect was nu niet meer tegen te gaan. Dit gevoel kwam echter niet door Blue, maar door haar naderend noodlot. Het was alsof het noodlot nu in haar nek zat te hijgen. Moeizaam knikte Kaina. "Het spijt me Blue, maar dit gaat te langzaam, ik moet iets drastischer verzinnen" zei Kaina en ging zitten. Het enige wat ze nog kon doen was al haar krachten afgeven aan haar, hierdoor zou ze echter een normale arend worden. Ze knikte weer om haarzelf gerust te stellen, haar hele leven had ze met krachten geleefd, hoe klein ze ook waren, en nu, nu zou ze zonder moeten verder gaan. Kaina haar veren werden gestreeld door de wind, maar opeens bleven ze stil staan, net zoals alle andere lichaamsdelen van haar. Een dikke laag ijs zat nu over haar lichaam heen. Even leek het alsof dit het geval zou blijven, maar na een paar seconden barstte het ijs, en het lichaam van Kaina leek te zijn verdwenen. Een harde windruk kwam langs en zachtjes was te horen "Vaarwel". Een klein en ijzig wolkje bleef boven de stukken ijs hangen en langzaam bewoog het zich naar de snuit van Blue, de kracht kleurde het hele lichaam van Blue blauw, en er zat nu ook een gloed omheen. Een krijs van een arend was nog te horen, en toen zwakte de wind af totdat ie afstierf. Kaina had niet voor een leven als arend gekozen, maar juist het tegenovergestelde: de dood.

Vulcana knikte zacht toen ze hoorde wat Kaina tegen haar zei. "Vaarwel, Kaina," fluisterde ze zacht, "vaarwel mijn vriendin, zij die ik beschouwde als een zus." Tranen liepen over haar wangen en ze hief haar kop ten hemel, ze huilde een klaaglied en riep: "kaina! Ik zal voor haar zorgen! Op mijn erewoord, het erewoord van een vriendin, en het erewoord van een godin! Mogen Isis, Horus en Anubis over je waken!" Ze keek terug rond en fluisterde: "Kaina, ik kan het niet alleen, moge je geest me begeleiden op mijn tocht, het is nu mijn taak om Devil te stoppen. Dat ben ik je verschuldigd. Vaarwel mijn vriendin. Isis zal je helpen, misschien weer tot leven wekken." Ze huilde en rende weg van de open plek.