Kaina iep vrolijk rond, opeens ving ze een sterke kracht op. Die werd zó sterk dat er een waas over haar ogen verscheen en har naar een grot toebracht. Daar waren 3 skeleten te zien van oeroude engelen.
De waas verdween en Kaina boog voor de engelen. Kaina keek naar de rotstekeningen die van zilver waren gemaakt en bedacht zich dat dít een goede plek was om met de doden te comuniceren. Ze voelde geesten langs haar zweeven, zo erg dat haar vacht lichtjes bewoog. Dat maakte haar bang, misschien waren het slechte geesten. Kaina keek naar buiten, het weer was omgeslagen, het sneeuwde té hard, maar dit kón normaal niet. Het lot wilde dat Kaina hier bleef. Misschien kon ze nu wat informatie over haar ouders krijgen. "Ohh geesten van deze schimmige werled, aanhoor mij"...
Even werd het stil maar toen verscheen er eentje voor haar "wat is er wat je wilt weten, wijze van de wind?".
"Weet u iets over m'n ouders"
"De middelste engel is je moeder"
"Je vader...
"Hij is dood, niet waar?"
"Hij is je meester"
zei de geest het laatste fluisterend en verdween toen weer.
"Mam?"zei ze vragend met tranen in haar ogen, kijkend naar de engel.
Ze veranderde in een arend en keek hoe de vleugels met elkaar overeenkwamen. Haar vader leefde nog, dat was een grote troost, maar waarom deed de geest er zó miserieus over?
Op dat moment kwam iemand anders de grot binnen...
Index 
za jul 29, 2017 2:30 am van Shade
